Het speel-schuytje met vrolyke naay-meysjes zingende en queelende de aldernieuwste gezangen

De dwalende Herder,

Voys: Ryst op myn Vriendinne.

NOu moet ik gaen dwalen,
Langs Bergen en Dalen,

[p. 53]

 

Om te agterhalen,

 

Mijn schoon Harderin,

 

Zy drijft haer Schaepjes soo te velde in:

 

Waer zal ikze vinden;

 

Mijn wel beminden,

 

Mijn schoon Harderin.

 

Ik wil mijn verkloeken,

 

Ik zalze gaen soeken, in alle de hoeken

 

Of ikze vinden kan, Zy is 'er die geen

 

Daer mijn Jonkhert na tragt,

 

Moet ik haer dan derven,

 

Ik wou liever sterven,

 

Voor soo een fiere Maegd.

 

Seer blydelyk van zinnen,

 

Trok dees Herderinne so te velde inne

 

Al met haer Schaepjes zoet:

 

Zy zong daer een Liedtje,

 

Sy was wel gemoed,

 

Ik quam haer tegen,

 

Ik heb 'er ter degen, Vriendelijk gegroet.

 

Aen een water stromen,

 

Ben ik by haer gekomen,

 

Onder groene bomen, Lief zet u wat neer

 

Ik zeyde schoon Kind,

 

't Is voor de laeste keer,

 

Dat ik u mag spreeken,

 

Ja mijn hert moet breken,

 

Schenkt 'er mijn maar u eer.

 

Wel harder gepresen,

 

Wilt soo wreed niet weesen,

 

'k Sal toonen mits desen,

 

Hier standvastigheyd;

 

En mijn eerbaer hart, dat is voor u altijd

 

Komt laet ons verbinden,

 

Mijn wel-beminden,

 

Tot de dood ons scheyd.