Minnaars-Klagt.
Stem: Hou voerman van der Hel.
Ontwaekt myn Lief, ontwaekt, Wilt uyt u venster kijken:
want ik doe hier mijn klagt,
In 't naerste van de nagt
Geen Tyger, Leeuw of Beer, die my kan doen verschrikken,
Maer 'k doe hier mijn beklag, Over u wrede vonkje,
van dag tot dag toe draegt:
Maer ik bid u Liefje zoet, werp my maer toe een lonkje;
En haest u schoon Jonkvrouw,
| |
Hoe lang is 't wel geleen; Mijn Lief teld maer de weken,
Door hagel sneeuw en wind, Om u mijn lief te spreeken,
Maer gy blijft wreet en hart,
En houd mijn min verwart.
Ik wens dat ik mijn bloed,
Het zou my niet verdrieten,
Voor u mogt storten uyt, En dat op staende voet,
En dat gy mijn dan maer: Uw trouwe dienaer hieten,
Uw slaef of aers u knegt,
Ik wenste dat mijn hert, door dwang van 's Hemels Goden,
op dat u wrede ziel gedwongen wierd door min,
My eens tot liefde noden,
So vloog mijn hart en ziel,
Maer ik zie wel wrede maegd, Dat 'k u niet kan bewegen,
met mijn trouwe minnaars hart,
So moet ik treuren gaen, Tot het eynde van mijn leven,
Adieu 'k vertrek van hier,
Ik wensch u veel plyzier.
Wie of my hier komt wekken: Uyt mijne zoete slaep,
Wie of het wesen mag: Ik moet op zijn afscheyd,
Eens uyt mijn venster kijken,
Mijn dunkt hy my verlaet,
Gy trouwe Minnaer staet, Ey wilt eens weder keere,
Die Lief daar gy om treurd,
Die lag nast in haer rust,
Ik droomden eenen droom, Dat mijn Jonkhert doet treuren,
Als ik hem heen liet gaen,
Dus blijft een weynig staen.
| |
Ontfangt van my den trouw, mijn Engel vol van waerden,
Die voor zijn zoete lief zijn lijf en bloed steld bloot,
die roep ik tot getuygen,
Als eenen Man zijn Vrouw.
|
|
Auteursrechtvrij