Spektator. Jaargang 14

[p. 341]

Over PP's, transitiviteit en het zgn. indirekt objekt
Robert S. Kirsner, Arie Verhagen, Mariëtte Willemsen

1. Inleiding

In essentie zijn er maar twee standpunten mogelijk over de verhouding tussen het indirekt objekt (uitsluitend gemakshalve verder aan te duiden met ‘IO’) mèt en dat zònder het voorzetsel aan:

a) Er is sprake van één grammatikale kategorie, die op twee verschillende manieren uitgedrukt kan worden; dit standpunt wordt bv. ingenomen in de traditionele zinsontleding (tevens de bron van de naamgeving), in Paardekooper (1978), Kraak & Klooster (1968), Bos (1972), en tot op zekere hoogte in Hoekstra (1978, 1980). Gebrek aan ekwivalentie van de twee uitdrukkingswijzen wordt gezien als ‘lexikale uitzondering’, ‘stilistisch verschil’ of iets van dien aard.

b) Er is sprake van twee verschillende strukturen, die elkaar semantisch soms sterk overlappen; dit standpunt wordt bv. ingenomen in het WNT (lemma AAN), in Balk (1968) en Janssen (1976, 1977).

In het algemeen gaan verdedigers van het eerste standpunt niet met enige precisie na waarom soms de ekwivalentie afwezig is en gaan ze ook niet in op de vraag waarom nu juist bij deze kategorie de dubbele uitdrukkingswijze bestaat. In het algemeen gaan verdedigers van het tweede standpunt echter niet na hoe de verschillende boodschappen gefundeerd zijn in de onderscheiden strukturen. Waarom is het bv. zo, zoals Balk (1968) stelt, dat ‘onlosmakelijkheid’ van het direkt objekt (voortaan: ‘DO’) gerelateerd is aan de afwezigheid van het voorzetsel bij het ‘IO’? Zo presenteert ook Kooij (1975) belangwekkende gegevens, maar er wordt niet ingegaan op de vraag waarom ‘idiomatische specialisatie’ juist de door hem beschreven gedaante aanneemt. Evenzeer is de behandeling van deze stof in Janssen (1976) bepaald veelzeggend, maar toch ontbreekt ook hier een fundamentele analyse die de bij de twee konstruktietypen onderscheiden boodschappen begrijpelijk maakt vanuit de betekenissen van de konstituerende tekens, in het bijzonder de betekenis van aan.

In deze squib willen wij nu materiaal aandragen om duidelijk te maken welke vragen een nauwkeuriger en dieper gaande analyse moet stellen en in welke richting de antwoorden gezocht kunnen worden. Daartoe worden bepaalde systematische trekken in het al dan niet optreden van aan en in de effekten daarvan aan de orde gesteld. Op grond daarvan wordt de gedachte van de eenheidskategorie verworpen en worden lijnen uitgezet voor verder onderzoek.

2. Observatieproblemen

Het gesignaleerde gebrek aan nauwkeurigheid en diepgang lijkt samen te hangen met een soms wat beperkte visie op wat eigenlijk de te beschrijven ‘feiten’ zijn. We geven twee voorbeelden, die ook voor de rest van ons betoog van belang zijn.

[p. 342]

2.1.

Kooij (1975) bespreekt o.a. het paar zinnen Hij vertelde (aan) Karel de waarheid, en stelt daarbij het volgende vast: alleen de zin zonder aan kan de interpretatie hebben dat de betreffende waarheid in feite de (‘uitgesproken’) mening van Hij over Karel is en waarin Karel dus gedacht moet worden als in sterkere mate ‘onder de invloed staande’ van het gebeuren dan het geval zou zijn als het ging om de waarheid over iets of iemand anders - dit laatste is de énige interpretatiemogelijkheid in de zin mèt aan. Mede naar aanleiding van deze interessante observatie formuleert Kooij als generalisatie dat het ‘zuivere’ ‘IO’ (zonder aan) gebruikt wordt als de zin niet een ‘echte’ overdracht uitdrukt, het ‘IO’ niet een ‘echte’ ontvanger is, en er een nauwe semantische relatie is tussen ‘DO’ en werkwoord. Een en ander biedt echter weinig houvast voor een goed begrip van het totale skala aan relevante feiten. Zie bv. de volgende zinnen (ten dele geïnspireerd door Janssen 1976: 93):

(1a)a	Deze folder vertelt de toerist veel interessants over het kasteel
b	?Deze folder vertelt aan de toerist veel interessants over het kasteel

In deze zinnen is ongetwijfeld sprake van ‘echte’ overdracht (i.c. van informatie), het ‘IO’ duidt zeker op een ontvanger, het is ook niet zozeer ‘affected object’ (Kooij) als Karel in de genoemde specialistische lezing van de zin Hij vertelde Karel de waarheid, en evenmin is er, zoals in deze zin, in (1)a sprake van een nauwe semantische relatie tussen het werkwoord en het ‘DO’. Volgens Kooij's generalisatie zouden we dus moeten verwachten dat de a-zin dubieus was en de b-zin volkomen normaal, maar de oordelen vallen precies andersom uit¹.

1 Zin (1)a, geïsoleerd gepresenteerd aan 6 Nederlanders, leverde 5 keer het oordeel ‘goed’ op en 1 keer ‘vreemd’; zin (1)b, geïsoleerd gepresenteerd aan 4 andere Nederlanders, leverde 4 keer het oordeel ‘vreemd’ op. De vervolgens aan deze 10 personen gevraagde vergelijking van de twee zinnen leverde van niemand het oordeel ‘gelijkwaardig’ op en 9 van de 10 vonden de versie zonder aan beter. Wij danken Marijke Mooijaart (Vakgroep Nederlands, RUL) voor haar assistentie bij het uitvoeren van de betreffende interviews.

2.2

Balk (1968) en anderen hebben wel beweerd dat het met aan omschreven ‘IO’ bij bepaalde objekten van geven niet gebruikt kan worden zonder dat de (vreemde) indruk ontstaat van een konkrete, letterlijk ‘te overhandigen’ entiteit; vgl. Piet gaf Elsje een knipoogje vs. ?Piet gaf een knipoogje aan Elsje. Er is echter wel degelijk een interessante groep voorbeelden met zulke objekten waarbij aan niet met zo'n vreemde indruk van ‘verdinglijking’ gepaard gaat:

(2)	Mijn man zou nooit een knipoogje geven aan een wildvreemde vrouw
(3)a	?Zij gaf een hand aan Piet
b	Marie zou nooit een hand geven aan iemand met vieze nagels
(4)a	?Hij gaf een kus aan Elsje
b	Ik geef geen kus aan een melaatse

Kennelijk gaat het om meer dan alleen de aard van het ‘DO’.

3. Bestanddelen van een analyse

In onze wijze van zien vereist een analyse van het onderhavige probleem een dieper begrip van de semantiek en pragmatiek van twee onderscheiden, maar wel verwante onderdelen van de grammatika van het Nederlands: a) dat van prepo-

[p. 343]

sitiegroepen (PP's) versus ‘kale’ substantiefgroepen (NP's), en b) dat van transitiviteit, op te vatten - in navolging van Pauw (1984) - als een interpretatieaspekt van een zin als geheel.

3.1. PP's versus NP's

Wat wij willen betogen is dat de in de literatuur gekonstateerde kontrasten tussen het ‘zuivere’ ‘IO’ en de aan-vorm, evenals de hierboven opgevoerde feiten, zich laten begrijpen op basis van een aantal veronderstellingen waarvan in ieder geval een vast bestanddeel gevormd wordt door de nul-hypothese dat het aan van het omschreven ‘IO’ precies dezelfde prepositie-status heeft als in andere woordgroepen die traditioneel een andere naam hebben dan ‘IO’: d.w.z. dat de bedoelde kontrasten gezien kunnen worden als (o.a.) een specifieke manifestatie van het semantisch-pragmatische verschil tussen PP's en kale NP's in het algemeen.

Wat dit algemene verschil betreft kunnen we aansluiten bij suggesties dienaangaande in García (1975: 82-96) en Van Putte (1983: 24-36). Volgens deze auteurs hebben PP's betrekking op perifere entiteiten, d.w.z. entiteiten die niet centraal gesteld worden in de stand van zaken die de zin noemt; de rol van die entiteiten in het geheel wordt dan ook onafhankelijk van het werkwoord én van de rol van andere entiteiten, i.h.b. participanten, betrekkelijk nauwkeurig vastgelegd door de inhoud van het betrokken voorzetsel; de referent van het NP-komplement van een voorzetsel is zo in ieder geval nooit een participant-zonder-méér. Daartegenover staan de kale NP's, waarbij zo'n expliciete markering (van de rol van de referent in het geheel van de zinsinhoud) afwezig is². Andere faktoren (kongruentie, volgorde wellicht), kunnen wel aanwijzingen opleveren omtrent die rol in specifieke gevallen, maar die blijven altijd wezenlijk relatief (de ene entiteit is, bv., hoogstens aktiever dan de àndere). Zo kunnen kale NP's een heel skala van grammatische funkties vervullen (waaronder ook die van predikaatsnomen en bijwoordelijke bepaling), maar vooral ook die funkties die bij PP's uitgesloten zijn: die van participant-zonder-meer, en met name van kruciaal betrokken participant. Zo kan alleen een kale NP optreden als subjekt (de uitdrukking van de entiteit die het gezichtspunt bepaalt van waaruit een stand van zaken gepresenteerd wordt), en een PP nooit, omdat daarin de referent juist in de achtergrond van een stand van zaken gezet wordt. Een aanwijzing dat deze karakterisering ook voor het Nederlands juist is, is bv. het feit dat alleen kale NP's betrekking kunnen hebben op entiteiten die in hun geheel in een gebeuren betrokken zijn en PP's op entiteiten die dat slechts gedeeltelijk zijn; vgl. Ze knipte (aan) de stof, Hij schreef (aan) een geschiedenis van Indonesië, De muis at (van) de kaas, Hij schoot (op) de haas. Het is bij deze karakterisering verder niet moeilijk om in te zien waarom een PP met aan, betrekking hebbend op een entiteit die uitdrukkelijk niet centraal gesteld is, en die noch agens noch patiens is³, in principe gebruikt kan worden voor ongeveer hetzelfde soort boodschappen als die gepaard gaan met het niet-omschreven ‘IO’ (vgl. Verhagen 1984, par. 3.3).

Beschouw nu zinnen als (1) (hier herhaald) en (5):

(1)a	Deze folder vertelt de toerist veel interessants over het kasteel
b	^?Deze folder vertelt aan de toerist veel interessants over het kasteel
(5)a	Deze vondsten vertellen archeologen een belangrijk verhaal
b	^?Deze vondsten vertellen een belangrijk verhaal aan archeologen

2 O.i. vormen de persoonlijke voornaamwoorden, waarbij wèl morfologische markering van funktie-onderscheid optreedt, dan ook een geheel afzonderlijk systeem.

3 Dit punt behoeft uiteraard onderzoek naar de mogelijke konkurrentie tussen aan en andere voorzetsels, evenals een specifieke hypothese omtrent de betekenis van aan. Het is bv. nodig te stellen dat aan meer geschikt is om entiteiten voor te stellen als noch patiens noch agens, dan door. Dit laatste voorzetsel geeft weliswaar ook niet per se ‘agentiviteit’ te kennen, maar het stelt een entiteit toch wel voor als invloedrijker dan een patiens (bv. oorzaak, instrument).

[p. 344]

Het kontrast tussen de a- en b-gevallen is begrijpelijk in het licht van de zojuist weergegeven typering van het algemene verschil tussen PP's en NP's. In de b-zinnen wordt expliciet een entiteit opgevoerd, noch agens, noch patiens, en aan de periferie van het betreffende gebeuren; daarmee wordt de mogelijkheid ontkend dat deze entiteit in enig opzicht verantwoordelijk of zelfs noodzakelijk is voor het optreden van het gebeuren: hij is voorgesteld als niet-participant en derhalve ook als zonder invloed op het verloop van het gebeuren. Dan moet alle verantwoordelijkheid voor dit gebeuren wel ergens anders gezocht worden. De ‘DO's’ komen, als verwijzend naar de overgedragen informatie, het minst in aanmerking, de subjekten, als verwijzend naar de bronnen van die informatie, meer. Maar het verantwoordelijk stellen van de folder, c.q. de vondsten is vreemd vanwege hun niet-menselijke karakter. In de a-zinnen daarentegen wordt expliciet een entiteit opgevoerd die niet expliciet voorgesteld is als staande aan de periferie van het gebeuren; daardoor is het mogelijk hem een participant-status toe te kennen en aldus op te vatten als althans een noodzakelijke voorwaarde voor het optreden van het gebeuren. De verantwoordelijkheid daarvoor hoeft dan dus niet ten volle gezocht te worden bij de referent van het subjekt, wat, gezien de inhoud ervan, in ons beeld van een ‘normale’ wereld ook beter uitkomt⁴. Als het subjekte een menselijke entiteit noemt, levert inderdaad ook de zin mèt aan geen konflikten op met dit normale wereldbeeld; vgl. (6) met (1):

(6)a	Deze reisleidster vertelt de toerist veel interessants over het kasteel
b	Deze reisleidster vertelt aan de toerist veel interessants over het kasteel

Interessant hierin is nog dat (6)a een soort typering van de taakvervulling van de reisleidster kan zijn, met een ‘generieke’ lezing van de toerist, terwijl (6)b uitsluitend kan slaan op een specifiek gebeuren met één bepaalde toerist. In (6)b is die toerist nl. wederom geen participant, dus onmogelijk op te vatten als noodzakelijke voorwaarde voor het gebeuren; zijn optreden hier is betrekkelijk toevallig. Hij kan dus niet opgevat worden als de ‘toerist-in-het-algemeen’ die wezenlijk is in het idee van de taakvervulling van een reisleidster.

Tenslotte wijzen we er op dat de gegeven karakterisering van de oppositie NP-PP ook begrijpelijk maakt dat ^?Ik heb kunstmest aan m'n gazon gegeven vreemder is dan Ik heb m'n gazon kunstmest gegeven, terwijl zowel Ik heb kunstmest aan die klant gegeven als Ik heb die klant kunstmest gegeven een normale indruk maken. De inhoud van het subjekt kan hier geen rol spelen, die is telkens menselijk. Waar het hier om gaat is dat door het voorzetsel bij het ‘IO’ a.h.w. beweerd wordt dat de betreffende entiteit zijn rol (i.c. noch agens, noch patiens, maar iets van ‘ontvanger’) betrekkelijk onafhankelijk van die van de subjekt- en objekt-participanten en van het werkwoord vervult; in het geval van ‘die klant’, die als mens zelfstandig kan handelen, levert dat geen konflikt op met het normale wereldbeeld, maar bij een levenloos ‘IO’ (het gazon) is de geïmpliceerde onafhankelijke rolvervulling wèl een probleem.

4 Merk op dat zinnen als Deze folder vertelt veel interessants over het kasteel en Deze vondsten vertellen een belangrijk verhaal een eventueel noodzakelijke rol van een menselijke entiteit bevestigen noch ontkennen. In de b-zinnen van (1) en (5) wordt daarentegen wel expliciet zo'n entiteit genoemd, maar die wordt even expliciet ‘aan de zijlijn’ gezet.

3.2. Transitiviteit

We zullen nu ingaan op het verband tussen de vormgeving van het ‘IO’ en de interpretatie van het ‘DO’, m.n. op de vraag waaròm soms ‘verdinglijking’ van dat ‘DO’ optreedt als het ‘IO’ omschreven is:

[p. 345]

(7)a	Zij gaf haar man een kus
b	?Zij gaf een kus aan haar man
(8)a	Hij verkocht de boeven een pak slaag
b	?Hij verkocht een pak slaag aan de boeven
(9)a	Willem heeft de scheidsrechter een schok bezorgd
b	?Willem heeft een schok bezorgd aan de scheidsrechter

Merk om te beginnen op dat gestruktureerde omschrijvingen van dit type, veelal in tegenstelling tot lexikale parafrases ervan, op zichzelf genomen momentane, in de tijd begrensde gebeurtenissen aanduiden, een natuurlijk gevolg van de expliciete enkelvoudigheid (het lidwoord) in de omschrijving (vgl. Rijpma/Schuringa/Van Bakel 1969: 291, voor de algemeenheid hiervan; zo bv. een sprong maken vs. springen, een poging doen vs. proberen). Nu lijkt zich het volgende verband voor te doen: waar, met zo'n enkelvoudig lidwoord, een stammorfeem dat van zichzelf het beeld van een op een ‘doel’ gericht proces oproept (vgl. duw, kus vs. gil), optreedt in kombinatie met een werkwoord dat van zichzelf het beeld van een uit een ‘bron’ komend proces oproept (vgl. geven (die koe geeft veel melk), bezorgen vs. krijgen), daar vereist de aldus gevormde ‘momentane’ omschrijving min of meer noodzakelijk een transitieve interpretatie van de zin, en met name de uitdrukking van een begrensde entiteit die drager kan zijn van de ‘interne rol’ (Pauw 1984), de entiteit waarop het betreffende proces gericht is (een objekt in letterlijke zin dus). Om het samen te vatten: bij de omschrijving van een enkelvoudig gebeuren met lexikale elementen die een beeld van gerichtheid (van twee rollen, een interne en een externe) suggereren, is de uitdrukking van een in tijd en ruimte begrensd objekt min of meer vereist. Dit verband lijkt ons niet onnatuurlijk: de voorstelling van een ‘gericht’ gebeuren als in z'n totaliteit wél enkelvoudig (d.i. begrensd), maar nièt gericht op een ‘afgebakende’ entiteit, is o.i inderdaad moeilijk; maar het zij toegegeven dat in dit terrein zeker nog dieper te graven valt⁵. In ieder geval lijkt dit de achtergrond te vormen van de gekonstateerde ‘verdinglijking’ van het ‘DO’ in een bepaald type zinnen. In de b-zinnen hierboven zijn ‘haar man’, ‘de boeven’ en ‘de scheidsrechter’ uitdrukkelijk gemarkeerd als buitenstaanders, als niet-participanten; ze zijn daardoor kennelijk niet beschikbaar als dragers van de interne rol in deze zinnen (ze kunnen, als buitenstaanders, geen echte objekt-rol vervullen); o.a. door de gestruktureerde omschrijving wordt de transitieve interpretatie wel degelijk opgeroepen, en alleen de kale naamwoordgroepen een kus enz. kunnen dan nog de dragers van de interne rol aanduiden; zo worden deze NP's, om een term van Balk (1968) te gebruiken, ‘losgemaakt’, geïndividualiseerd. In de a-zinnen daarentegen zijn ‘haar man’ enz. niet uitdrukkelijk gemarkeerd als buitenstaanders: als kale NP's zijn ze hier wel beschikbaar als dragers van de interne rol in deze zinnen. Daar ze menselijke, dus in ieder geval duidelijk begrensde entiteiten noemen, terwijl de andere kale NP's (een kus, enz.) op zichzelf juist niet zulke entiteiten aanduiden, is het begrijpelijk dat alleen de eerste NP's voor de noodzakelijke interne rol in aanmerking komen, en dat individualisering van een kus enz. achterwege kan blijven.

Deze benadering maakt ook begrijpelijk dat er bepaalde ‘uitzonderingen’ zijn op de generalisatie van Balk, zoals (3)b en (4)b, hier herhaald:

(3)b	Marie zou nooit een hand geven aan iemand met vieze nagels
(4)b	Ik geef geen kus aan een melaatse

5 Het verband ‘in omgekeerde richting’ is in ieder geval bekend, d.w.z. dat de voorstelling van een gericht gebeuren met een begrensd objekt niet-duratief is: zo Hij schoot de hazen vs. Hij schoot hazen (vgl. Verkuyl 1972: 106). Verder laten Hopper & Thompson (1980) zien dat er een verband bestaat tussen het geïndividualiseerd zijn van een objekt, het al dan niet ‘punktuele’ karakter van een stand van zaken, en het al dan niet bereikt worden van een ‘doel’.

[p. 346]

We hebben gesteld dat de hierboven bedoelde ‘transitiviteitseis’ een gevolg was van o.a. de grammatikale enkelvoudigheid in dit soort omschrijvingen. En het is opmerkelijk dat hier, kennelijk vanwege àndere betekenis-elementen, de zinnen als geheel geen betrekking hoeven te hebben op één enkelvoudig gebeuren en dat tegelijk de ‘transitiviteitseis’ ontbreekt; juist in dit soort zinnen kan het ‘IO’ met aan omschreven worden zonder dat er verdinglijking van het ‘DO’ afgedwongen wordt. Het betreft hier faktoren (het modaliserende zou en de negatie-elementen nooit en geen) die volgens Hopper & Thompson (1980) bijdragen tot een zgn. ‘lage transitiviteit’ van een zin, en inderdaad beschrijven (3)b en (4)b geen van het subjekt uitgaande, gerichte, begrensde gebeurens, maar geven ze (juist min of meer tijdloze) karakteriseringen van de referenten van de respektieve subjekten (vgl. noot 5).

4. Perspektieven

We hebben hier twee terreinen van de Nederlandse grammatika geẍploreerd die een belangrijke rol spelen bij de ‘keuze’ tussen het zgn. zuivere ‘IO’ en de aan-vorm. Het lijkt ons aannemelijk dat deze zelfde faktoren - die op zichzelf ook nader onderzoek behoeven - in het verband van lopende teksten ook een rol spelen in gevallen waar op zichzelf beide uitdrukkingswijzen zonder konflikten met het normale wereldbeeld mogelijk zouden zijn. Zo lijkt het voor de hand te liggen één of andere samenhang te veronderstellen tussen het al dan niet ontkend worden van de participant-status van een entiteit in specifieke zinnen en de rol of het belang van die entiteit in het grotere tekstgeheel; Zubin (1979: 484-486) presenteert gegevens die, voor alle PP's in een tekst samen genomen, in ieder geval wijzen op een aanzienlijk frekwenter gebruik daarvan voor entiteiten die weinig in de tekst voorkomen dan voor de entiteiten die het vaakst genoemd worden. En gegeven één of andere samenhang tussen transitiviteit en vertelstruktuur (waarvoor bv. Hopper & Thompson (1980) gegevens aandragen) lijkt het evenmin onaannemelijk dat het niet-omschreven ‘IO’ meer gepaard zal gaan met zinsinhouden die in hun geheel van centraal belang zijn voor de voortgang van een verhaal dan met zinsinhouden die bijdragen tot de schets van de achtergrond van het eigenlijke verhaalgebeuren.

[p. 347]

Bibliografie

Balk-Smit Duyzentkunst, F. 1968, ‘Het meewerkend voorwerp, een grammaticale vergissing’. Levende Talen 1968, 5-12.

Bos, C.F. 1972, ‘Het indirect object’. Levende Talen 1972, 7-18.

García E.C. 1975, The role of theory in linguistic analysis: the spanish pronoun system. Amsterdam etc.

Hoekstra, T. 1978, ‘De status en plaats van het Indirekt Objekt’. J.G. Kooij (red.), Aspekten van woordvolgorde in het Nederlands. Leiden.

Hoekstra, T. 1980, ‘The status of the indirect object’. W. Zonneveld & F. Weerman (eds.), Linguistics in the Netherlands 1977-1979. Dordrecht

Hopper, P.J. & S.A. Thompson 1980, ‘Transitivity in grammar and discourse’. Language 56, 251-299.

Janssen, Th.A.J.M. 1976, Hebben-konstrukties en indirekt-objekt-konstrukties. Nijmegen.

Janssen, Th.A.J.M. 1977, ‘Het wel en niet omschreven indirekt objekt en de possessieve datief’. Tijdschrift voor Nederlandse Taal- en Letterkunde 93, 203-230.

Kooij, J.G. 1975, ‘Diachronic Aspects of Idiom Formation’. A. Kraak (ed.), Linguistics in the Netherlands 1972-1973. Assen/Amsterdam.

Kraak, A. & W.G. Klooster 1968, Syntaxis. Culemborg.

Paardekooper, P.C. 1978, Beknopte ABN-syntaxis. Eindhoven (5e dr.).

Pauw, A. 1984, ‘Transitiviteit, intransitiviteit en constructies met zich’. Spektator 13, 417-439.

Van Putte, F.C.M. 1983, Haber, estar, tener, ser: vier visies op locatieve situaties. Leiden.

Rijpma, E., F.G. Schuringa, J. van Bakel 1969, Nederlandse Spraakkunst. Groningen.

Verhagen, A. 1984 ‘Vorm en funktie in taal en taalbeschrijving’. Vorm en funktie in tekst en taal. Bundel opstellen verschenen ter gelegenheid van de voltooiing van het honderdste deel van het Tijdschrift voor Nederlandse Taal- en Letterkunde. Leiden.

Verkuyl, H.J. 1972, On the Compositional Nature of the Aspects. Dordrecht.

Zubin, D.A. 1979 ‘Discourse function of morphology: the focus system in German’. T. Givón (ed)., Syntax and Semantics 12: Discourse and Syntax. New York etc.