Spektator. Jaargang 1

[p. 307]

De missie van Victor Kéborg

het strand waarop men aanstuurde lag
schitterend in de zon overdekt met guano
en dode vogels
daar aten zij met framboosgezichten van
het reizen, rustig lachend of nerveus kermend,
doorlopend op elkaars lip, terwijl victor
brandende bijen uitbraakte of meelijwekkend
monochrome mongooltjes kuste
de vliegens vissen breidden zich boven hun
hoofden voortdurend uit en stortten als
bazaltblokken door heel het bestek in een
alles overlappende vlucht over victors
schijndode ogen waaruit vruchtbare rabarber-
stronken in het wilde weg opschoten

in het summiere zonlicht, dat als een paarsblauwe
navelstreng door de bomen brak en de
ruimte bespeelde, vloog de eenmandodemansvogel
uit zijn goedgevulde cocon in een ritmische
ontsnapping uit het cadaverzaad, tot eindelijk
de lucht zich spande boven victors schedel
bedekt met bloedend kaviaar, gebukt voor de
hand in zijn haar, toen het schip onder de
golven verdween met de meters vogelmest
op het dek

zijn als een oester uitgezogen schedel
alleen voor het oog nog verbonden met het
versuikerde lichaam, enterde de laatste
lichtimpuls die door de groene zwachtel
op hem viel, zwaar als de gedachte aan
ultraviolet en infrarood

Pieter Schermer