Tweede Deel van Sparens Vreugden-Bron

Vytstortende Soo Nieuwe als Singens-waerdighe Deuntjens

[p. 198]

T'samenspraeck, tusschen Sylvia en Coridon.

Stemme: Het sat een Schippertje op sen Schip.

WAerom ha! Sylvia,
Vlucht ghy voor mijn soo drae?
Ey siet my aen, en staeckt u vluchten:
Of is't al u vermaeck
Dat ick meer in droefheydt raeck?
Soo mach ick, door d'ongenuchten,
Wel mijn trouwe Min besuchten.

2 Om dat ick Coridon

By d'Harders selden von
Het Hart gesteldt, gelijck sy spreecken.
Gheen Minnaer ick betrouw,
Siet hoe menigh schoon Ionckvrouw
Wert door 't vleyen en door 't smeecken
Door bedrogh, vals uytghestreecken.

3 Schoon Lief het waer my leet,

[p. 199]

 

Dat ick u ontrouw deed'

 

Veel liever waer ick noyt gheboren,

 

Maer let jy op mijn doen,

 

Soo keunt ghy wel licht vermoen

 

Dat ick u heb uytverkoren;

 

Lief, ey laet my niet verloren.

 

4 Mijn Schaepjes die ick ley

 

In een besloten Wey,

 

Daer sou gheen wildt Gediert by voeghen:

 

Dus wensch ick jou Goenacht,

 

Steldt mijn vry uyt u ghedacht,

 

'K sal mijn Acker eenigh ploeghen,

 

Met den arbeydt my ghenoeghen.

 

5 Loopt Sylvia, loopt heen,

 

't Is langh ghenoegh ghebe'en;

 

Fy! dat ick haer mijn Min oyt melden:

 

Want nou sy mijn secreet,

 

Al mijn hart en sinnen weet,

 

Salse mijn licht uyt gaen schelden

 

By de Nymphjes op de Velden.

     J. J. van Asten.