Tweede Deel van Sparens Vreugden-Bron

Vytstortende Soo Nieuwe als Singens-waerdighe Deuntjens

Haerlemsche Wandelaer.

Stemme: Poliphemus aen de stranden.

OCh! hoe heerlijck zijn Godts wercken

In't aenmercken,

Die daer recht zijn oogh op slaet:
Hoe veel Hemel-rijcken Zeghen

Komt ons tegen,

[p. 88]

 

Als men uyt wand'len gaet.

 

Men siet 't veldt gheeft Kooren-ayren

 

Alle Iaren,

 

Tarw, en Rogg', Garst en Boeckweyt,

 

Dat des winters schijnt versturven,

 

En bedurven,

 

Iae als doodt in d'aerde leydt.

 

Siet de vruchtbaer Klaver-weyen,

 

En valleyen,

 

Hoe sy groen beschildert staen:

 

Daer veel Schapen, Ossen, Koeyen,

 

Kalvers loeyen,

 

En nae lust oock weyden gaen.

 

Daer veel licht-ghepluymde dieren

 

Tierelieren,

 

Tot haer Scheppers lof en danck:

 

Siet 't ghevogelt' den mensch leeren

 

Godt te eeren

 

Met ghebeden en lofzanck.

 

Siet de Kruydt-bergh met Kruydt-bladen

[p. 89]

 

Wel gheladen,

 

Die by 't oude Breeroe leydt,

 

Daer veel kruydt, wortels, zaedt, blommen

 

Van daen kommen,

 

Al tot 's Menschen ghesontheydt.

 

Let op de rijpe Fruyt-boomen,

 

Die op-koomen

 

Vyt een korrel, pit, of graen;

 

Siets' eens met haer vruchten brallen,

 

Iae tot vallen

 

Is elck tackjen zwaer gelaen.

 

Siet eens de schrale Zandt-kruynen,

 

d'Hooghe Duynen,

 

Die gantsch dorschijnen te zijn,

 

Door Godts zeghen vruchten gheven,

 

Waer in leven

 

Menigh duysent wilt Konijn.

 

De Zee schaft veel duysent Dissen

 

Met haer Vissen,

 

Desghelijckx oock 't holle Meer,

[p. 90]

 

Oock het bracke Ty en 't Sparen

 

Met haer Aren,

 

Die daer vloeyen op en neer.

 

't Waer onmoog'lijck te verhalen

 

't Gheen komt dalen

 

Vyt Godts Zeghen-rijcke schoot:

 

Die ons gunt door zijn ghenaeden,

 

En weldaden,

 

Ware Heyl en Hemels Broodt.

     Lust nae Rust.