't Eerste Deel, van Sparens Vreughden-Bron

Uytstortende Ueel Nieuwe als Singens waerdighe Deuntjens

[Ach soete Philida]

Stemme: Nadien u Goddelijckheyt.

ACh soete Philida
Ick oogh u stapjes na,
Waer gaet g’ u Schaepjes weyen?
O mocht nu soete Vrouw
V Philander gheleyen,
Hy hem verheughen souw.

2 Waer toe nu dus alleen?

Ey laet ons ‘t samen treen,

[p. 228]

 

Wat vreucht baert ‘t eenigh wesen?

 

Ey schouwt doch eenigheydt:

 

Want het wort mispresen,

 

En ‘t baert onrustigheydt.

 

3 Maer neen Philander neen,

 

Ick en gae niet alleen:

 

Maer verselt met ghedachten,

 

En daer ick wesen wil,

 

Sal mijn vast verwachten,

 

Mijn speelnoot Amaril.

 

4 Ha schoone Veldt Godin:

 

Ick ken ‘t die Herderin

 

Is waert te zijn ghepresen,

 

‘t Kan zijn sy u bemint:

 

Maer het sal maer wesen,

 

Tot Cloris eens verwint.

 

5 Neen Herder ‘k weet wel dat

 

Sy noyt een liever hadt,

 

Als my, en ick haer mede,

 

Geen Herders vleyen soet,

[p. 229]

 

Noch aenghename rede,

 

Ons liefde scheyden doet.

 

6 Dat seyt ghy oock wel mee,

 

Wel eer van Galathe,

 

Maer dat ‘s nu wel ghebleken,

 

Haer liefde was verkout,

 

Als van min quam spreken,

 

Die haer nu heeft ghetrout.

 

7 Dus kiest o schoone Vrouw,

 

Een dienaer die ghetrouw

 

V sal zijn tot het sterven,

 

Kiest sulck een Speelghenoot,

 

Die ghy noyt en sult derven:

 

Dan alleen door de doodt.

     Konst baert gonst.