't Eerste Deel, van Sparens Vreughden-Bron

Uytstortende Ueel Nieuwe als Singens waerdighe Deuntjens

[p. 224]

Herders-klacht.

Stemme: Balette Bronckhorst.

AMarille,
Ghy die alleen mijn leven
Hebt in ‘t ghebiedt,
Ist u wille,
Ghy keunt my wel troost gheven,
In dit verdriet,
Ick die nu, langh heb’ ghebeden u,
O Herderinne,
Of ick u minne
Eens weer mocht winne:
Maer even straf, ghy zijt, ghy zijt, ghy zijt
Niet als in voorleden tijdt.

2 Doen wy beyden,

Noch waren jonghe spruyten,

[p. 225]

 

Was ick u Lief,

 

Doen elck weyden

 

Sijn Vee en Schaepjes buyten,

 

Tot ons gherief,

 

Doen de min, nam eerstmael haer begin,

 

En ick u vrijden,

 

Tot allen tijden,

 

Mocht ghy ‘t wel lijden:

 

Maer ‘t is nu heel verkeert, verkeert, verkeert,

 

Nu ghy hebt in ‘t Hof gheleert.

 

3 Tot een ander

 

Zijt ghy nu meer ghenegen,

 

Hoe komet by?

 

Kan Philander

 

V dan niet meer beweghen,

 

Door sijn ghevry?

 

Is mijn staet te slecht, of mijn gewaet?

 

‘k Sout schier ghelooven,

 

Ben ick verschooven,

 

Om dat ick ‘t Hoven

[p. 226]

 

Niet kan? al even rat, soo rat, soo rat

 

Als de Ionckers van de Stadt.

 

4 Die vol treecken

 

In ‘t minnen zijn, en veynsen

 

Haer als oprecht:

 

Maer spreecken

 

Heel anders dan sy peynsen,

 

En ‘t Meysje slecht

 

Wort verleydt, door haer bedrieghlijckheydt:

 

Dus laet u raden,

 

Of ‘t sal u schaden,

 

Wilt niet versmaden

 

‘t Geen u een Herder riet, hy riet, hy riet,

 

Acht de steedsche Ionckers niet.

 

5 Maer sy vluchte

 

Van haer Philander henen,

 

Ghelijck verstoort,

 

Of hy suchte,

 

Sy woud’ hem niet verleenen

 

Een eenigh woordt,

[p. 227]

 

Amaril staet doch een weynigh stil,

 

Houdt in ghedachten

 

Al mijne klachten,

 

Wilt niet verachten

 

Hem die u liefde draeght, toe draegt, toe draegt,

 

Eer ghy ‘t u te laet beklaeght.

     W. E. D.