|
| |
| |
| |
Bruylofts-Liedt.
Stemme: Verdwaelde Coninginne.
Den Somer met haer vreught,
Men siet hier weder leven,
Van nieuws de groene jeught,
Aen dese twee, die heden mee,
Wy wenschen haer, dat sy voor ‘t jaer,
2 Al is het Wout verstorven,
En d’ ouden stam vergaen,
Nochtans zijn niet bedorven
De spruytjes met haer bla’en:
Maer komen weer, al even seer,
Door warmt’ en vochts mee-deelen,
| |
| |
Van tijt tot tijt, op ‘t aertrijck wijt
Meer jonghe Woutjes teelen.
3 Het gheeft de Bosch-Goddinnen,
En al de Nimphjes vreemt,
Dat haer ghespeel wech neemt,
Die nu verlaet, de Maeghden staet,
Door d’ echte trouw, de rechte Vrouw,
4 Laet u geen wonder gheven,
Dat u dees’ Maeght ontviel,
Sy wil nu haest aenkleven,
Haer Lief, haer tweede ziel,
Sy acht doch meer, haer Hooft en Heer,
Haer blijdtschap, haer vermaken,
Dan Maeghde praet, of vryen staet,
5 De Winters koude nachten,
Hoeft sy te vreesen niet,
| |
| |
Die ghy noch moet verwachten,
‘t Welcke menich Maeght verdriet:
Maer dese twee, die moghen mee,
Malkanders voetjes warmen,
En als ‘t haer lust, nemen de rust,
Elck in sijn Liefjes armen.
6 Truert dan niet meer o Maeghden,
Ghy hebt gheen truerens noot:
Maer even seer sy klaeghden,
‘t Verlies was al te groot,
Ick sey sus, sus, hoe hebt ghy dus
De droefheyt ingheswolghen?
Ey weent niet veel, om u Ghespeel:
Maer wilt haer liever volghen.
7 Soo salmen u bekroonen,
Met Palm en Laurier groen,
Iae vreught en blijdschap toonen,
Ghelijck wy nou hier doen,
En yder mensch, sal met een wensch,
V veel gheluck aenbieden,
| |
| |
Op ‘t aertsche dal, ‘t welck wy voor al,
Wenschen dees echte Lieden.
W. E. D.
|
|
Auteursrechtvrij