't Eerste Deel, van Sparens Vreughden-Bron

Uytstortende Ueel Nieuwe als Singens waerdighe Deuntjens

[p. 220]

[Eens eer de Son des smorghens vroegh begon]

Stemme: Daer en hadjet niet linckaert met.

EEns eer de Son des smorghens vroegh begon
Te steecken op, in ‘t kriecken van den dagh,
Terwijl den dauw noch op de blaetjes lagh,
Rees ick van ‘t bedt, door dien ick altemet,
Veel meer vermaeck in ‘t wandelen raep,
Als menich mensch in d’ over soete slaep,
Ick maeckte mijn vaerdigh, aensiende het weer,
Wel wandelens waerdigh, dus gingh ick soo veer,
Dat ick ben ghekomen in ‘t Bos, en ick trat
Ter syen de boomen, in ‘t waghenaers pat.

2 Als nu mijn oogh vast gins en weder vloogh,

Sagh ick van veer een Nimphje voor my gaen,
Nu voetjes voort dacht ick wat stijver aen:
Maer als ick nou, haer schoonheyt speuren sou,
Sagh ick terstont onder ‘t bedeckte kleedt,

[p. 221]

 

Die my wel eer de meeste droefheydt deedt,

 

Dies scheen ick te swijmen, en sprack ha Goddin!

 

Wat Engel is by my dat ick u hier vin?

 

Wat maeckt ghy alleynigh dus veer buyten Stee?

 

Met spraeck sy een weynich wat dat ick daer dee.

 

3 Doch na veel re’en, en woorden tusschen twe’en,

 

Ginghen wy voort op d’ hooghe berghen top,

 

Daer hief mijn Lief haer helder keeltjen op,

 

Dat soet gheluyt, van ‘t singhen en de fluyt,

 

Klonck over ‘t Velt soo dat den Echo strack,

 

Tot meer vermaeck de woorden weder sprack:

 

De Son rees wat hoogher, de Velden en ‘t lof

 

Die werden vast droogher, dus daelden wy of,

 

Sy klaeghden haer voetjes die deden haer wee,

 

Dus ginghen wy soetjes, al sachjes nae ‘t stee.

     I. I. van Asten.