't Eerste Deel, van Sparens Vreughden-Bron

Uytstortende Ueel Nieuwe als Singens waerdighe Deuntjens

[O Clarimeen wie kan uytbeelden]

Stemme: O Kers-nacht.

O Clarimeen wie kan uytbeelden,
De gaven die natuer medeelden?
V lichaem soo in als volmaeckt,
De schoonheyt staer-ooght op u schoonheyt,
Verwondert sich van ‘t gheen ten toon leydt,
En voelt sich selfs van u gheraekt.

2 V voorhooft met natuers blancketsel,

Waer aen men siet noch dat, noch letsel:

[p. 203]

 

En ooghjens bruynder als een git,

 

Omcingelt met twee swarte booghjens,

 

Die niet te laegh, of niet te hooghjens,

 

Verciert het suyver Maeghden wit.

 

3 V kaeckjens zijn twee schoone Roosen,

 

Die door natuer veel schoonder bloosen,

 

Als ‘t incarnaet, of ‘t fermillion,

 

‘t Gheen pronckt op Parlamoere plaeten,

 

Natura soeckt aen u te laten,

 

‘t Gheen hy aen and’re niet wil doen.

 

4 O soete mont! waer uyt de woorden

 

Gaen in mijn ziel, die mijn bekoorden,

 

O Maeght verciert met stijl van re’en:

 

Van u de soete woorden vloeyen,

 

Die mijn ziel klemt, en schijnt te boeyen:

 

Dies ghy van my wort aenghebe’en.

 

5 V wesen deftigh doet bekooren,

 

Die u maer siet, schijnt hy ghebooren

 

Zijt (mijn beminde Clarimene)

 

Tot een uytstel vande Maeghden,

[p. 204]

 

En quelster van die u behaeghde,

 

Vermits het beste woort is neen.

 

6 O! Peerel van ons tijdt, Beminde

 

Laet af u strafheyt ghy sult vinde

 

Een die u niet verlaten sal:

 

Maer u trouheyt sal bewijsen,

 

Veel meerder liefd’ al d’oud’ Anchijse,

 

Kreegh van sijn Soon in Troyaes wal.

     P. V. Goor.

     Lust baert wijsheyt.