't Eerste Deel, van Sparens Vreughden-Bron

Uytstortende Ueel Nieuwe als Singens waerdighe Deuntjens

[p. 196]

Nieuw-jaer Ghesangh.

Stem: Kan icker dan geen troost verwerven.

WAt isser broosser als ons leven?
Wat isser vluggher als de tijdt?
Die ons al slapend’ gaet begheven,
Die wy al speelend’ worden quijt:
‘t Een jaer gaet voor, en ‘t ander naer,
Laet ons den tijdt wel nemen waer,
En leven so men sterven wil,
Of ons de doodt eens overvil.

2 Grijsen gewieckten zeysen-dragher,

Die nimmermeer en siet te rugh,
d’ Ouderdom maeckt u niet te tragher:
Maer blijft in ‘t lopen even vlugh,
Met snelle wiecken ghy vaeck ontvlieght,
Den dommen mensch, die sich bedrieght,
Die sijnen schoonen tijt vergist:

[p. 197]

 

Iae menichmael onnut verquist.

 

3 O yd’le mensch! waer zijn u sinnen?

 

Dat ghy u selven soo vergaept:

 

Wilt met het nieuwe jaer beginnen,

 

Niet langher inde sonden slaept:

 

Tracht nae de eeuw’ghe saligheyt,

 

Die ons door Christum is bereyt:

 

Neemt dan de tijdt van heden waer,

 

Toont u boetvaerdigh in ‘t Nieuwe-jaer.

     Bedenckt het eynde.