't Eerste Deel, van Sparens Vreughden-Bron
(1643)–Anoniem Sparens Vreughden-Bron–
AuteursrechtvrijUytstortende Ueel Nieuwe als Singens waerdighe Deuntjens
[pagina 167]
| |
Ghevoelt de smert die ick moet lijden:
Want yder stil leyt op sijn stee,
En schijnt ghelijck als ick te beyden.
3 Swijgt stil, mijn tongh hout u gerust,
Verschuylt u Cloris inde boomen,
Nu heden wert u min gheblust:
Vermits ich Silvia sie komen.
Silvia.
4 Hoe soet is ‘t minnen alsmen mint
Aen wederzijden even krachtigh,
En als de liefde Weer-liefd’ vint:
Soo is de min door liefd’ eendrachtigh.
5 Wel hoe wat ‘s dit? ‘t is nu de tijdt
Dat Cloris my hier had’ bescheyden,
Waer of mijn Herder nu verbijt?
En laet Silvia oock verbeyden.
6 Wat ruyssen hoor ick in ’t gheboomt?
Ay my! o Goon! wat sal dit wesen?
Cloris.
Sacht waerde lief weest niet beschroomt,
| |
[pagina 168]
| |
‘T is Cloris dies verlaet u vresen
Silvia.
7 Zijt wellekom mijn waerde Son.
Cloris.
En ghy mijn Herderin gepresen:
Kom rusten wy aen dese Bron,
Stelt van u hert ‘t onnodigh vreesen.
Silvia.
8 Ha Cloris roover van mijn sin’.
Cloris.
En ghy vooghdes van mijn vryheden.
Silvia.
En ghy Steel-diefje van mijn Min.
Cloris.
En ghy Goddin in mijn gebeden.
Silvia.
9 Waer isser soeter soet op aert,
Als Weerliefd, liefde komt begroeten?
Cloris.
‘T schijnt d’ Hemel ons te samen paert.
| |
[pagina 169]
| |
Silvia.
‘T schijnt ick door dwangh u lust moet boeten,
Cloris.
10 Ontfanght Silvia van mijn handt,
De zeghel van mijn trouwigheden,
Silvia.
‘K aenvaert, en reyck u toe mijn pant,
Tot tuygh van onbreeckbare erden.
Cloris.
11 Tuygt bloem, en blos, en blaetjes, tuygt
De trouwe liefd’ by ons beslooten.
Silvia.
Queelt beesjes, fluyt, van vreughde juycht:
Mits liefde Weerliefd’ heeft ghenoten.
Cloris.
12 Kom waerde Lief laet ons in ‘t groen;
Venus Altaren op gaen stoocken,
En blusschen min met soen op soen:
Want noyt ons min en wert ghebroocken.
Lust baert wijsheyt. |
|