't Eerste Deel, van Sparens Vreughden-Bron

Uytstortende Ueel Nieuwe als Singens waerdighe Deuntjens

Ziels-toepassingh,

Op ‘t verjaren van Iuff^r. K. V. M. wesende den 16 sten van Februario. 1643. in Haerlem.

EEns doen mijn flaeuwe geest met afgematte leden,
Sich tot de slaep begaf, en dat de droevigheden
Die steets mijn ziel besat, versocht een weynigh rust;
Begeef ick my in ‘t Bos en legh mijn heel gherust;
Op ‘t groen begraesde velt, in schaduw’ vande boomen,

[p. 134]

 

Mijn oogh was nauwlijckx toe, of ‘t breyn wiert inghenomen;

 

Van een heel soete droom: mijn docht ick Venus sagh

 

Af daelen met haer stoer, ter plaetse daer ick lagh,

 

Haer voet was nauw op ‘t gras, of dit was hare reden:

 

Weet goddelijcke Schaer ghy wort van mijn ghebeden,

 

Dat yder doe sijn best om ‘t plucken bloem en kruyt,

 

Verkiest het eelst ghewas, en keurt het slimste uyt,

 

Vlecht kransjes van Laurier, ghemenght met puyck van bloemen,

 

Op ‘t jaren van een Nimph, wiens naem ick hoorde noemen;

 

En docht my dus te zijn, een K wiert voor ghestelt,

 

En nae my dunckt wiert lest van Maerele ghespelt.

 

Een yder was in ‘t werck, d’een pluckte bloem en kruytjes,

 

En d’ander vlecht een krans van uytghepickte spruytjes,

 

Yder volvoert sijn last dies Venus weer vertreckt;

 

En ick word uyt mijn droom heel schielijck opgheweckt:

 

Waer door o brave maeght, ick heb een moet ghenomen,

 

Om met mijn slechte pen, ontrent u Qy te komen,

 

Ick ken, ick ben ‘t niet waert, doch evenwel ick moet;

 

Wtdrucken met mijn pen het geen mijn ziel u groet:

 

Ick had de stoutigheydt o Nimph niet voorghenomen,

[p. 135]

 

Soo ick niet waer gheport door middel van mijn droomen,

 

Dies hout het my te goed dat ick met stoutigheyt,

 

V heden, ‘t jaer vernieuwt dat ghy ghebooren zijt:

 

Dan ick vertrouwt u toe, mits mijn gheneghentheden,

 

En hertelijcke wensch niet spruyt uyt valsigheden.

 

Neen Enghelijcke Maeght, ‘k en spreeck niet met de mont,

 

Of ‘t zijn ghetuyghen van mijn toegheneyghde gront,

 

Ick haet de dubbelheydt, ‘k verfoey de valsche treecken,

 

Die met beveynst-ghelaet op twee manieren spreecken.

 

Wel aen dan tot besluyt, soo is mijn hooghste wensch

 

Dat ghy verkrijghen meucht, het geen een aertsche mensch

 

Op aerden wenschen mach, en dat den Heer wil gheven,

 

Als ‘t leven u verlaet, daer voor het eeuwigh leven;

 

Indien ick meerder kon mijn wensch was haaest geblust:

 

Maer t’ wijl ick niet meer kan soo houd ick my gherust,

 

En wensch u noch voor ‘t lest, dat u den Heer wil sparen;

 

In leven, ‘t geen bereyckt, den ouden Nestors jaren.

     P. V. Goor.

     Lust baert wijsheydt.