't Eerste Deel, van Sparens Vreughden-Bron

Uytstortende Ueel Nieuwe als Singens waerdighe Deuntjens

[p. 112]

Melindes schoonheydt,

Stemme: Alst begint.

HOewel de son vry helder schijnt,
Nochtans sy voor mijn son verdwijnt:
Dat is Melind, wiens heldre klaerheyt,
Verlicht het duyster in haer naerheyt.

2 O schoone maeght uytmuntent beelt!

Die door u glans de herten streelt,
Indien dat Paris u aenschouwde,
Ick weet sijn vonnis hem beroude,

3 V wesen is van sulcken kracht,

[p. 113]

 

En zijt daer in ghelijck van macht,

 

Apol, die door sijn gulde straelen

 

‘t Ghebloemte opent, daerse daelen.

 

4 Wanneerje uwe lonckjes velt,

 

Gheen borst soo ruw, of lijdt ghewelt,

 

En moet hem als verwonnen gheven,

 

Indien hy wil in ruste leven.

 

5 Mijn breyn ontbreynt, wanneer ick wil,

 

(Mijn pen die staet oock telkens stil,)

 

V schoonheyt naer de kunst afmalen,

 

Waer in Apelles sou verdwalen.

 

6 Indien hy soo stouthertich waer,

 

Dat hy u beelt dorst trecken naer,

 

Sijn Venus souwer niet by lijcken:

 

Maer voor u schijnsel moeten wijcken.

     Een de Eer.