't Eerste Deel, van Sparens Vreughden-Bron

Uytstortende Ueel Nieuwe als Singens waerdighe Deuntjens

[p. 60]

[O soet en aengename beeldt]

Stemme: Forida so het wesen mach.

O Soet en aengename beeldt:
Waer op Naturaes gonste spelt,
En soeckt op ‘t schoonste te toonen,
Haer konst, die sy aen u vereert,
V schoone schoonheyt leert
Dat ghy zijt waert te kroonen.

2 Vermits men niet kan sien een treck,

Die dit, of dat heeft van gebreck:
Maer ‘t pronckt u boven maten.
V Voor-hooft hoogh, en balnck geciert,
En ooghjens gemaniert,
Moet git u bruynheyt laten.

3 V hayrtjes dradigh als het gout,

[p. 61]

 

Het geen, gheen Minnaers oogh vertrouwt,

 

Op ‘t naeuste te door-kijcken,

 

Die uwe schoonheyt maer belonckt,

 

Die voelt sich stracks ontfonckt,

 

Voor wie sult ghy dan wijcken?

 

4 V Montjen niet te kleen, noch te groot:

 

Maer wel besneen, u kaeckjens root,

 

(O schoonheyt noyt vol-presen)

 

V hals veel witter als een Swaen,

 

En krop zo net gedaan,

 

Hoe moet het ander wesen?

 

5 V Borsjens blancker als Yvoor,

 

Gemenght met blaeuwe aders door,

 

Waer op twee Kars-jens wassen,

 

Ick sweer dat ghy o Dwingh-Goddin,

 

De moeder van de Min,

 

In Schoonheyt komt verrassen.

     P. V. Goor.