't Eerste Deel, van Sparens Vreughden-Bron

Uytstortende Ueel Nieuwe als Singens waerdighe Deuntjens

[p. 46]

Sal ick noch langer, ha! straffe Goddinne,

Stemme: Serbande.

SAl ick noch langer, ha! straffe Godinnen,
Suchten en treuren en leven in smert,
Eer dat ick u wispel-tuerige sinne,
‘t Veynsen door ‘t vleyen sal krijgen van ‘t hert,
Of ist Goddin, vergeefs wat ik u vraegh?
Soo is de Min vergeefs dien ick u draegh,
O goede goden geeft mijn Lief dat sy,
Wat van het lijden, lijdt dat ick nouw ly.

2 Gelijck de Leeuwen en Beyren vernielen,

Grimmigh verslinden een doolende proy,
Zijt ghy Lief besigh my ‘t leven t’ontzielen.
Dies ick wan-hoopigh mijn sinnen verstroy,
Door veel gedachten, dat soo braven Maeght
‘t Hert van de Leeuwen in haer boesem draeght,

[p. 47]

 

Of ist een proef om eens te sien mijn Min,

 

Soo staeckt u veynsen, lief siet hier mijn sin.

 

3 Soo langh het gesicht de lucht sal aenschouwen,

 

Soo langh als de tongh sal geven geluyt,

 

Soo langh als ick aessem in’t lichaem sal houwen,

 

Soo langh tot de doodt mijn oogen toe-sluyt,

 

Sal ick u zijn getrouw mijn tweede ziel,

 

Dus wendt u oogen en siet waer ick kniel,

 

Geen meer pijn op d’aerd’ als een die mint,

 

En hy aen wien hy vleyt geen Weer-liefd vint.

 

4 Quellende sal ick mijn leven nu enden,

 

Storten mijn tranen beschreyen den dagh,

 

Dat ick u van mijn leven oyt kenden,

 

Nu ick u niet verkrijgen en mach,

 

Vaert wel, ha schoone Maeght, siet wat ghy doet,

 

Ghy zijt te keurigh in u dwaes gemoet,

 

Ick wensch schoon Lief dat ghy met meerder paert,

 

En dat de goede Godt mij ziel bewaert.

     I. I. van Asten.