Sommighe leerachtighe geestelijcke liedekens

Den 137. Psalm.

Singt met aendacht.

Als wy aen het water tot Babel clachtich,
Saten en weenden, wesende gedachtich
Vwes o Zyon huys des Heeren reyn
2 Daer hebben wy met veel clagens gemeyn
Onse harpen benaut met herten banghen,
Aen den groenen wilgenboomen gehangen.
3 Daer hebben sy die ons hielden gevangen
In spot begheert te hooren ons Lofsanghen,
End spraken, Singt ons van Zyon een liet.
4 Wy seyden: hoe souden wy met verdriet,
Beladen zijnd', ende met smaet en schanden
Gods lof connen singhen in vreemde landen
5 Doch so ick u Ierusalem ghepresen,
Verghete, so moet mijn rechterhant wesen,
Onwetende des Harpen spels hier naer.
6 Mijn tonge cleeft aen mijnen mont eenpaer
So ick u vergheet, end my can verblijden,
Anders dan in u welvaert t'allen tijden.
7 Wilt, Heer, den Edomiten sijn gedachtich
Die over Ierusalem riepen prachtich,

[p. 418]

 

Als sy de stadt te niet deden seer fel,

 

Ghedenckt dat sommighe riepen snel,

 

Reyn af, reyn af, datse gantsch verbrant weerde

 

Ende met een uytgeroyt tot der eerde.

 

8 Maer men sal u Babel noch so verbrande.

 

Geluckich sullen ooc wesen de handen,

 

Die t'quaet sullen wreken van u ghedaen.

 

9 Wel hem die u kindren sal grijpen aen

 

End trecken van uwen borsten onreyne,

 

Om die te verpletteren aen den steyne.