Sommighe leerachtighe geestelijcke liedekens
(1609)–Anoniem Sommighe leerachtighe geestelijcke liedekens–
AuteursrechtvrijSingt met aendacht, | |
[pagina 333]
| |
Een yeder moet tot desen tijden,
De hoocheyt des Heeren belijden,
En prijsen sijnen name goet,
Elck vercondighe metter spoet,
Allen volckeren nu voortaen,
De wercken die hy heeft ghedaen.
2 Wilt hem loven end dan hem singhen
End sijn wonderwercken voort bringhen.
3 Roemt seer sijnen heylighen naem,
Ghy die hem soeckt van herten t'saem,
Wilt oock wesen tot deser tijt,
In hem verheucht end seer verblijdt.
4 Soeckt den Heer, end sijn wonderwercken
Soeckt sijn aenschijn, daer op wilt mercken,
5 Verghetet sijn groote daden niet,
Vertelt sijn wonderen met vliet,
Roemt sijn oordeelen end sijn woort.
Die de Heer seld ghebracht heeft voort,
6 Ghy dat zaet Abrahams al voren,
Twelcke hem God heeft uytvercoren,
End desghelijcks ghy Iacobs zaet,
Twelck God seer lief heeft metter daet,
7 God is ons God end blijven sal,
Hy Heerschet met cracht over al.
j. Pause.
8 Want God ghedenckt altijt ghenadich
Aen sijn verbont, twelck blijft ghestadich,
9 End aen dat woort dat hy heeft claer
Toegheseyt, en wilt houden waer
Int duysenste gheslacht dat leeft,
| |
[pagina 334]
| |
So hy Abraham belooft heeft.
10 Dien eedt en sal niet sijn verloren,
Dien hy Isaac heeft ghesworen,
End oock Iacob maer hy sal fijn,
Eeuwichlijck vast end seker zijn,
In Israel sal dit verbont
Vast blijven staen tot aller stont.
11 Ick sal mijn volck sprack God verheven
Tschoone lant Canaan in gheven,
Dat sal ghewis end door een slot,
Vwes erfdeels wesen dat lot,
12 Al waren sy weynich end cleyn,
End vreemdelinghen int ghemeyn.
13 Van d'een rijcke tot d'ander crachtich,
Trocken sy, end tot volcken machtich,
14 Maer God wilde toelaten niet,
Datmen hen aen dede verdriet,
Ia selfs de Coninghen hy niet
Om haren wil onghestraft liet.
ij. Pause.
15 Mijn gesalfden (sprack hy) niet schadet
Mijn Propheten doch niet versmadet,
16 Hy liet hongher comen int lant,
Dat men schier daer gheen broot en vant,
17 Maer hy sant voor hen een man groot
Die zijn volck hielp uyt s'honghers noot.
Dat was Ioseph die daer behendich,
Vercocht was tot een knecht ellendich,
12 Die in stocken vast lach en stijf,
Met veel ysers rontsom aent lijf,
| |
[pagina 335]
| |
19 Tot de tijt quam, was hy ghequelt
Die God daer toe hadde ghestelt.
Doe hem ghenoech hadde, ja seere,
Doorloutert end beproeft de Heere,
20 Doe sant de Coninck tot hem saen,
End liet Ioseph los end vry gaen,
Hy was een groot Heer, doch liet hy,
Ioseph halen, end maken vry.
21 Hy maeckte hem sijner dienaren,
Een meester, hoe hooch dat sy waren
22 Hy maeckte hem regeerder vroet,
Van al sijn rijckdom end sijn goet,
Om te gheven een recht verstant,
Den wijsen in Egypten lant.
iij. Pause.
23 Doen reysd' in Egypten lant spoedich,
Met sijn kinderen Iacob goedich
Als een vreemdelinck hy daer quam,
Int lant van den vervloeckten Cham,
24 Daer zijn vyanden seer vol pracht,
Ghestelt werden onder sijn macht.
25 God die daer in de hoochst' gheeerde,
Der vyanden herten verkeerde,
So dat sy gram werden end fel,
Onder Gods lieve knechten snel,
Sy versierden veel listen quaet,
Om die te verdrucken met smaet
26 Mosen end Aaron ghepresen,
Sant God die hy hadt uytghelesen,
27 Tot sijn knechten, die tsaem ghelijck
| |
[pagina 336]
| |
Al sijn wonderwercken seer rijck
Souden doen, end laten geschien
Dat yeder man die conde sien.
28 Hy liet den duysterheyt toe commen,
End maectet gantsch doncker rontsomme
Dese twee waren oock voortaen,
Der stemmen Gods gantsch onderdaen,
29 Haer water wiert bloet over al,
dus sterf veel visch in groot getal.
iiij. Pause.
30 Hy maecte der vorschen seer vele,
dat de stanck quam tot inde kele,
Ia tot in sConincx camer reyn,
31 God sprack, end daer werden gemeyn,
Luysen ende wormen seer wreet
Over t'gansche lant wijt end breet.
32 Hy gaf haghel in steed' van reghen
Met vyer vlammen was t'lant geslegen:
33 Den vijchboom end den wijngaert teer,
Sloech God end oock veel boomen neer.
34 Hy sprac, end haest quamen daer bloot,
Kevers end veel sprinckhanen groot.
35 So wert dat gras alle vereten,
De vrucht des velts wert oock verbeten,
36 D'eerste geboren zijn vergaen,
De sterckste waren oock verdaen,
37 God voerd' uyt sijn volck menichfout,
Gheladen met silver end gout:
Daer was onder den hoop gemeyne,
gantsch geen crancheyt noch grote noch cleyne
| |
[pagina 337]
| |
38 Egypten was tot deser tijt,
Door des volcx uyttrecken verblijt,
Want sy alle minst end meest,
Voor dit volck waren bevreest.
v. Pause.
39 Met een wolcke God sijn volck deckte
Om snachts te licht en hy verweckte
Een vyer, twelck brande met ghewelt,
En verlichte dat gantsche velt:
40 Sy baden God, die hen haest gaf
Veel quackelen van boven af.
Met Hemels broot spijsde hyse alleen,
End met dorst hart zijnd overvallen,
41 Gaf hy uyt den steen water soet,
Inde woestijn met overvloet:
Want hy heeft by hem overleyt,
Wat Abraham was toegheseyt.
43 Hy voerde sijn volck uyt met vreuchden
Sijn kindren op den wegh verheuchden,
End songen sijn daden seer schoon,
44 Tot dat hen God tot eenen loon
Der Heydenen erfgoet gaf in,
Ende met een al haer ghewin.
45 Op dats' als sijn trouwe dienaren,
Sijn gheboden souden bewaren,
End bereyt souden zijn eenpaer,
Om te houden Gods wet seer claer,
Dies moet sijn lof wesen verbreyt,
Met lofsanck inder eewicheyt.
|
|