Sommighe nieuwe schriftuerlijcke liedekens, ghemaeckt uyt den ouden ende nieuwen testamente,

nu onlancx ter eeren Gods, ende tot stichtinghe des eenvuldighen sanghers by malcanderen vergadert ende uytghegheuen

Een nieu Liedt,

nae de wijse: Der Philistijnen stam, quam, etc.

ICk weet ons noch een Liedt, siet,
Van die Susanna hiet,
Helchias dochter schoone
De croone, ongheblaemt
Haer wel betaemt,
Sy is versaemt
In't Houwelijck ydoone,
Met Joachim befaemt.

Sy wiste Mosis Wet, net,

Godt vreesde sy te bet,
Haer Man was rijck en machtich
Woonachtich, in Babel
Al Israel
Versaemde snel,
Tot zijnen huyse eendrachtich,
Om raet te houden wel.

Twee boose Richters out, stout,

Saghen haer menichfout,
Al in den boomgaert groene,

[p. 89]

 

Den noene, seer ontrent

 

Vermeyen jent,

 

Soo sy ghewent

 

Was daghelijcx te doene,

 

Dus werden sy verblent.

 

Al door der liefden brant, want

 

Elck hem ter plaetse vant,

 

Daghelijcx in't aenschouwen

 

Der Vrouwen, soet aenschijn

 

Seyden sy fijn,

 

Wy twee wy zijn

 

Door liefd' in swaer benouwen

 

Wat raet op dit termijn.

 

Sy sloten haren raet, quaet,

 

Susanna delicaet

 

Quam haer weder vermeyden,

 

Gheleyden, sach men haer

 

Maechden eenpaer,

 

Die sy van daer

 

Sandt, om haer wel bereyden,

 

Om haer te wasschen claer.

 

Susanna om haer behoet, goet,

 

Van haer twee maechden soet,

 

Dede den boomgaert sluyten,

 

In muyten, daer in't pleyn

 

Laghen d'onreyn

 

Ouders vileyn,

 

Seer snel liepen die guyten

 

Tot t'schoon Vrouwelijck greyn.

 

Doet hier nu onsen wil, stil,

 

En zijt in gheen gheschil,

 

In u liefde wy blaken,

 

Dit spraken, sy daer by

 

Alleen zijn wy,

 

Van elcken vry,

 

Maer weyghert ghy de saken,

 

Daerom sterven suldy.

 

Wy sullen blijcken doen, coen,

 

Dat wy op dit saysoen,

[p. 90]

 

Met overspel in zonden

 

V vonden hebben hier,

 

Susanna schier

 

Sprack goedertier,

 

Ick ben ten desen stonden

 

In angst en groot dangier.

 

Doe ick dees boosheyt snoo, soo

 

Ist recht dat men my doo,

 

Maer mijd' ick dese schanden,

 

In banden, door't bedroch,

 

Soo com' ick noch,

 

Eylaes siet och,

 

Ick en mach uwe handen

 

Nu niet ontvlieden doch.

 

Nochtans in desen noot, groot,

 

Heb ick liever den doot

 

Te sterven seer verduldich,

 

Onschuldich sonder quaet,

 

Dan door misdaet,

 

Nae uwen raet,

 

Verbelghen menichvuldich

 

Den Heere mijn toeverlaet.

 

Sy als die seer ontschiep, riep,

 

Een van dees boeven liep,

 

Die deur hy open dede,

 

Ter stede quamen daer,

 

Nae dit misbaer,

 

De knechten, maer

 

De Ouders vol booshede

 

Spraken schande van haer.

 

Smorghens brachtmense voort, hoort,

 

Sy tuychden met accoort,

 

Dat sy met eenen Jonghen,

 

Ontspronghen zijnde saen,

 

Hadde misdaen,

 

Daer sach men staen,

 

Door dese valsche tonghen,

 

Susanna seer belaen.

 

Susanna op dat pas, ras,

[p. 91]

 

Ter doot verwesen was,

 

Sy aenriep Godt almachtich,

 

Die crachtich t'onghewis

 

Ghetuyghenis

 

Deed' blijcken mis,

 

Door Daniel, tweedrachtich

 

Sulck woort bevonden is.

 

Want hy noch jonck ghejaert, baert

 

Gods Gheest van goeder aert,

 

Onder wat boom sy't saghen,

 

Dus was zijn vraghen jent,

 

Elck sprack present

 

Heel different,

 

Haerlieder valsche laghen

 

Die werden daer bekent.

 

Daniel die verwan, dan,

 

Dees Ouders, maer Susan

 

Is vry ghegaen by desen,

 

Gheresen, seer verbeent,

 

Is al t'Ghemeent,

 

Seer haest ghesteent

 

Moesten die boeven wesen,

 

Nae werck Godt loon verleent.

 

Lof Princelijcken Godt, tot

 

Die leeft nae u ghebodt,

 

Zijt ghy vol charitaten,

 

Verlaten, sult ghy niet,

 

Die u ontsiet,

 

Wat hem gheschiet:

 

Met troost comt ghy te baten

 

V kinderen in't verdriet.

Een is noodich. 1584.