Sommighe nieuwe schriftuerlijcke liedekens

Een nieuw Liedt,

na de wyse: Der Philistynen stam quam, etc.

ICk weet ons noch een Liedt, siet,
Van die Susanna hiet,
Helchias dochter schoone,
De Croone, ongheblaemt,
Haer wel betaemt,
Zy is versaemt,
In t' Houwelijck ydoone,
Met Joachim befaemt.

Zy wiste Moyses Wet, net,

Godt vreesde zy te bet,
Haer man was rijck en machtich,
Woonachtich in Babel,
Al Israel
Versaemde snel,
Tot zynen huyse eendrachtich,
Om raet te houden wel.

Twee boose Richters oudt, stoudt,

Saghen haer menichfout,
Al in den Boomgaert groene.

[p. 90]

 

Den noene, seer ontrent,

 

Vermeyen jent,

 

So zy ghewent

 

Was daghelijcx te doene,

 

Dus werden zy verblent.

 

Al deur der liefden brandt, want,

 

Elck hem ter plaetse vandt,

 

Daghelijcx in 't aenschouwen,

 

Der Vrouwen, soet aenschijn,

 

Zy seyden fijn,

 

Wy twee wy sijn

 

Deur liefd' in swaer benouwen,

 

Wat reat op dit termijn.

 

Zy sloten haren raet, quaet,

 

Susanna delicaet,

 

Quam haer weder vermeyden,

 

Gheleyden sach men haer,

 

Maeghden eenpaer,

 

Die zy van daer

 

Sandt, om haer wel bereyden,

 

Om haer te wasschen claer.

 

Susanna om haer behoet, goet,

 

Van haer twee Maeghden soet,

 

Dede den Boomgaert sluyten,

 

In muyten, daer in 't pleyn,

 

Laghen d' onreyn

 

Ouders vileyn,

 

Seer snel liepen die guyten,

 

Tot t' schoon vrouwelijck greyn.

 

Doet hier nu onsen wil, stil,

 

En sijt in gheen gheschil,

 

In u liefde wy blaken,

 

Dit spraken zy daer by,

 

Alleen sijn wy,

 

Van elcken vry,

 

Maer weyghert ghy de saken,

 

Daerom sterven suldy.

 

Wy sullen blijcken doen, coen,

 

Dat wy op dit saysoen,

[p. 91]

 

Met overspel in zonden,

 

U vonden, hebben hier,

 

Susanna schier,

 

Sprack goedertier,

 

Ick ben ten desen stonden,

 

In angst en groot dangier.

 

Doe ick dees boosheyt snoo, soo

 

Ist recht dat men my doo,

 

Maer myd' ick dese schanden

 

In banden, deur t' bedroch,

 

Soe com' ick noch,

 

Eylaes siet och,

 

Ick en mach uwe handen,

 

Nu niet ontvlieden doch.

 

Nochtans in desen noot, groot,

 

Heb ick liever den doot,

 

Te sterven seer verduldich,

 

Onschuldich sonder quaet,

 

Dan deur misdaet,

 

Na uwen raet,

 

Verbelghen menichvuldich,

 

Den Heere mijn toeverlaet.

 

Zy als die seer ontschiep, riep,

 

Een van dees Boeven liep,

 

Die deur' hy open dede,

 

Terstede quamen daer,

 

Na dit misbaer,

 

De knechten, maer

 

De Ouders vol booshede,

 

Spraken schande van haer.

 

Smorghens brachtmense voort, hoort,

 

Zy tuyghden met accoort,

 

Dat zy met eenen Jonghen,

 

Ontspronghen sijnde saen,

 

Hadde misdaen,

 

Daer sachmen staen,

 

Deur dese valsche tonghen,

 

Susanna seer belaen.

 

Susanna op dat pas, ras

[p. 92]

 

Ter doot verwesen was,

 

Zy aenriep Godt almachtich,

 

Die chrachtich t' onghewis,

 

Ghetuyghenis

 

Ded' blijcken mis,

 

Door Daniel, tweedrachtich

 

Sulck woort bevonden is.

 

Want hy noch jonck ghejaert, baert,

 

Godts Geest van goeder aerdt,

 

Onder wat Boom zy 't saghen,

 

Dus was zijn vraghen jent,

 

Elck sprack present,

 

Heel different,

 

Haerlieder valsche laghen,

 

Die werden daer bekent.

 

Daniel die verwan, dan

 

Dees Ouders, maer Susan

 

Is vry ghegaen by desen,

 

Gheresen, seer verbeent,

 

Is al t' Ghemeent,

 

Seer haest ghesteent,

 

Moesten die boeven wesen,

 

Nae werck Godt loon verleent.

 

Lof Princelijcken Godt, tot,

 

Die leeft na u ghebodt,

 

Sijt ghy vol Charitaten,

 

Verlaten, sult ghy niet,

 

Die u ontsiet,

 

Wat hem gheschiet.

 

Met troost comt ghy te baten,

 

U kinderen in 't verdriet.

Een is noodich. 1584.