Het Soes-dijcker nachtegaeltje singht en queelt met de herders en herderinnetjes

[PRincesse die mijn ziel gebiet]

Stem: Och, soete Kaetje.

PRincesse die mijn ziel gebiet, etc.
En sal ick nimmer worden niet
U Verwinnaer, ende minnaer,
Zoo vergaen ick door verdriet.
Ick smeeck en vley, ick sucht en klaegh,
Maer ghy verheugt in mijn geplaegh
Nae ick hoore, 't is verloore
Wat ick doe by nacht en daegh.
Sal my noyt geen troost geschien,
Zoo wou ick dat ick noyt gesien
Had u oogen, die bewoogen
My, om u, mijn dienst te bien.
U Voor-hooft als een pronck-altaer,
Doet my verwondere, als ick maer

[p. 88]

 

U aenschouwe, schoon Jonckvrouwe

 

Och dat ghy mijn eygen waer.

 

U Oogjens die het stralent licht

 

Van Phebus tart, heeft hier gesticht

 

Liefdens droesem, in mijn boesem,

 

Door het kleyne minne wicht.

 

U kaeckskens vol van Necktors-dou,

 

Wiens-Rosen-blos ick wenschen sou

 

Af te rucken, en te plucken

 

Door u weder-liefd' Jonck-vrouw.

 

U Lipkens roodt gelijck Korael,

 

U stem verdooft de Nachtegael,

 

Witte Tanden, blancke handen,

 

't Schijnt Albastert altemael.

 

Godinne beelt waer voor ick kniel

 

Ghy overheerst mijn hert en ziel,

 

Naest de Goden, U geboden

 

Ick voor mijne wetten hiel.

 

Ach overdenckt hoe menigh' nacht

 

Ick voor u woningh hiel de wacht,

 

Keeck door 't scheurtje van u deurtje

 

Daer ghy dick hebt om gelacht.

 

Getuygen sal de silv're maen,

 

Hoe meenigh rond' ick heb gedaen,

 

Om te vinden, mijn beminden;

 

Doch verlooren reys gedaen.

 

Zal ick dan nimmer troost ontfangen?

 

Soo moet ick lacy doolen gaen,

 

Om te varen, op de baren

 

By den zwarten Indiaen.

 

Doch de hoop de liefde voedt,

 

Dat is het geen my blijven doet,

 

Mijn vertrouwe, is Jonckvrouwe

 

Op 't veranderen van 't gemoedt.

 

Ick staeck dan nu mijn droeve klacht,

 

Tot dat het beter passen mach,

 

Rust mijn schoone, 'k zie vertoone

 

't Schoon lumieren van den dagh.

EYNDE