Soela 1962-1964

[p. 7]

bea vianen

Rook van brandhout in mijn neus
Een koppige woudreus
Wij voor het eerst zo bij elkaar
Stond ik niet met wilde haar
dicht tegen je aan? Onze mond
zocht... en vond, ik stond niet nee
Geknield, koppig als de woudreus
Rook van verlangen in mijn neus
Willoos wild en wild haar
Liggend, hijgend, zo bij elkaar
En gras zoveel gras
Tot ik weer verten in de ogen las.

Waar ging hij naar toe?
Nu ik het zwerven moe
tot jou ben teruggekeerd
bezeert mij zijn gezicht
die ik kuste in het licht
van lichte onbezonnenheid.
Wat, voor vergankelijkheid
van een kus, een streling
Yo te quiero aan de railing
Deinende tussen lucht en oceaan
Aan boord van dromen naar de maan.

Morgen als de zon oranje is
Om half zeven, denk dan even
denk dan even aan het begin
Zo wordt het donker zo wordt
het donker en haar verte heeft
geen zin.

Wat blijft er van een veelbewogen nacht?
HART?

Leegte nietwaar? En als ik toch wacht?
HART?

Oude wanhoop. En als ik toch hoop.
HART?

Lied van het woord. En als zijn schim mij stoort?
Geen schim maar Muze voor een lied
HART

Maar dat wil ik niet
HART? Zwijg.

Binnen alle tijd
Is een keer haten vast genoeg
De kamer een kamer een kamer
Slaap wil er nooit te vroeg
Opdat ik zou vergeten
Dan had ik al je hondse beten
in mijn ondergoed vergeten
die kussen heetten, het zoveel debet
van ons samenzijn. Maar buiten mij is er geen wet
Ik ben het recht voor ons waarvoor ik vecht
Het laatste woord is nog niet gezegd
Wanneer er aan de kamerwand behalve jouw gezicht
gegrifd daaronder letters zullen staan: ‘Er is gericht...’