Sic. Jaargang 8

[p. 108]

[p. 109]

De draak van het nieuwe jaar
* Jack Nouws

Er was eens, lang geleden, in een land hier ver vandaan, een jongen die zo lelijk was dat zelfs zijn moeder hem niet wilde hebben.

Hij woonde daarom in een schamel hutje buiten de stad. Daar leefde hij van afval en van vruchten die groeiden in het bos. Als hij in de stad moest zijn, droeg hij een papieren zak die hij op de vuilnisbelt had gevonden. Maar dat hielp niets, want iedereen wist dat de lelijke jongen eronder zat. Niemand wilde iets van hem weten. Zijn enige vriend was een blind paard, dat waarschijnlijk ooit ergens weggejaagd was. Het paard hield de jongen gezelschap, de jongen zorgde dat het dier nergens tegenaan liep.

Op een dag was de lelijke jongen het vuilnis beu. De winter naderde weer en dat was altijd een moeilijke tijd. Ergens moest het beter zijn dan hier. Een plaats waar hij zonder een zak op zijn hoofd kon rondlopen. Ergens waar hij niet het idee kreeg dat zelfs de zon bang voor hem was. De jongen keek om zich heen. Veel liet hij hier niet achter. Hij raapte een dikke jas

[p. 110]

uit het afval en stapte op de rug van het blinde paard. Zo verdwenen ze langzaam over de horizon, door niemand nagestaard.

Na een barre tocht kwamen de lelijke jongen en het blinde paard aan bij een vreemde stad, aan de voet van een gebergte. Vanaf een afstand zag de jongen dat de straten uitgestorven waren. Een stad leeg en verlaten, met niemand op straat en nergens rook uit de schoorstenen. Hier kon hij ongestoord wonen met het paard, dacht hij. Niemand die bang voor hem zou zijn. Maar toen ze het marktplein opreden, merkte hij dat hij te vroeg had gejuicht.

Midden op het plein stond een naakt meisje te rillen in de kou. Haar lange haren bedekten het grootste deel van haar lichaam. De jongen hield het paard in, om snel voor haar weg te duiken.

Maar op dat moment liet een gevleugelde draak zich uit de lucht vallen, krijsend met zijn twee koppen. Uit zijn lelijke bekken droop grauw slijm. Het meisje slaakte een zacht wanhopig kreetje en viel flauw.

De lelijke jongen bedacht zich geen ogenblik en sprong van zijn paard. Door de zak op zijn hoofd heen schreeuwend liep hij naar het monster toe. De draak schrok en woedend verdween de draak in de lucht, sissend en maaiend met zijn vier armen.

De lelijke jongen liep naar het naakte meisje en tilde haar voorzichtig op. Ze was het mooiste meisje dat hij ooit gezien had. Haar donkere haar krulde om haar smalle gezicht. Dikke wenkbrauwen, elk haartje als gepenseeld, stonden boven haar halfgesloten heldergrijze ogen. ‘Stil maar,’ zei de lelijke jongen, ‘het is allemaal voorbij.’ Ze keek verdrietig in de verte. ‘Nee,’ zei ze, ‘nu begint het pas.’ Snikken schokten door de lichte welvingen van haar tengere lichaam, terwijl ze met haar kleine tanden in haar vochtige onderlip beet. Waar had ze het over?

Maar voor hij iets aan haar kon vragen, gingen er overal luiken en deuren open. Langzaam werd hij omsingeld door somber kijkende mensen die zich uit alle hoeken en gaten verzamelden. De jongen voelde zich ongemakkelijk met zoveel mensen om hem heen. Vooral omdat niemand blij leek te zijn nu hij het meisje had gered.

De mensen keken hem zwijgend aan, tot de burgemeester het woord nam. Hij vertelde de lelijke jongen een afschuwelijk verhaal. Achter de bergen woonde een draak. Aan het begin van elk nieuw jaar kwam die de mooiste maagd van de stad opeisen. Elk jaar. En nu zou hij morgen terugkomen. Dan zou hij waarschijnlijk ook wat huizen van de stad vernietigen, uit woede dat hij vandaag voor niets was gekomen. Misschien vielen er wel doden.

[p. 111]

De burgemeester keek met tranen in zijn ogen naar de bergen. Vroeger kwam de draak aan het begin van elke nieuwe eeuw, daarna kwam hij steeds vaker. En nu zochten ze al elk jaar de allermooiste maagd uit, maar het hielp niets. De draak kwam elk jaar. Somber gingen de mensen weer naar huis.

De jongen bleef alleen op het plein achter. In de verte schraapte zijn paard met de hoeven over de stenen. Niemand besteedde verder nog aandacht aan hem. Terwijl hij het paard verzorgde, besefte hij dat er zelfs niemand boos op hem was geworden. De lelijke jongen kende deze onverschilligheid niet. Hij vond het nog akeliger dan de angst waarmee de mensen tot nu toe voor hem gevlucht waren.

Hij wist nog niet dat wie regelmatig iets moois moet opgeven, vanzelf onverschillig wordt.

Het was koud op het marktplein en het zou snel donker worden. De lelijke jongen zag dat de enorme deuren van de kerk openstonden. Hij ging in een bank zitten en keek handenwrijvend om zich heen. Dikke kaarsen wierpen grillige schaduwen op bizarre wandschilderingen. Hij keek verbaasd, toen hij op elk schilderij de draak herkende. Met een kandelaar ging hij langs een oneindige reeks van taferelen van de draak die meisjes meenam. Sommige, met houterige figuurtjes, leken eeuwen oud. Van de laatste leek de verf nog nat.

De lelijke jongen hoorde een geluid en keek om. Achter hem zat het naakte meisje te klappertanden. Ze keek hem aan. ‘Dat zijn de meisjes die me zijn voorgegaan,’ zei ze, bibberend van de kou. De jongen vroeg waarom ze hier zat. ‘Ik ben het offer. Voor de mensen van de stad ben ik al dood. Ik kan nergens meer heen, ook al ben ik de dochter van de burgemeester. Morgen komt de draak terug om me te halen. ‘Ze huiverde zachtjes. De lelijke jongen deed zijn lange jas uit en legde die over haar heen. ‘Hier, tegen de kou.’ Ze bedankte hem verlegen en maakte met de jas voor zichzelf een bedje. Hij ging terug naar zijn plaats en bedacht hoe hij haar zou kunnen redden. Hij was niet sterk genoeg om de draak te doden. Misschien moest hij zichzelf maar opofferen, hij was toch maar een lelijke jongen. Hij rolde zich in elkaar, maar begon tenslotte zelf van de kou te rillen. Na een half uurtje hield hij het niet meer uit en hij ging terug naar het naakte meisje. ‘Het is koud, mag ik naast je komen liggen?’ Ze knikte slaperig.

Hij lag onrustig onder zijn jas te draaien tot hij haar 's ochtends wakker zag worden. Het naakte meisje vroeg of hij goed geslapen had. ‘Nee,’ zei hij. ‘Ik

[p. 112]

had teveel aan mijn hoofd.’ Ze stond op en rekte haar tengere lichaam uit. De lelijke jongen draaide verlegen zijn hoofd af. De muurschilderingen werden bestreken door het koele ochtendlicht. Hij liep er nog eens langs en keek hoe de meisjes de afgelopen eeuwen op de draak hadden staan wachten. Maar wacht eens... ‘Ik weet het!’ riep hij en wees naar de muurschilderingen, ‘ik weet waarom de draak tegenwoordig zo vaak komt!’ ‘Hoezo?’ vroeg het meisje, maar de jongen vloog al naar buiten.

De mensen stonden klaar om de stad te ontvluchten. Niemand geloofde hem, tot hij ze meenam naar de kerk en op de schilderijen wees. ‘Ik weet het niet,’ zei de burgemeester, ‘we hebben altijd het mooiste meisje geofferd. ‘Dat klopt toch,’ zei de lelijke jongen, ‘maar zoek dan een nieuw meisje uit en zet haar naast het meisje van gisteren. We laten de draak zelf kiezen’.

Maar als het nu werkte, klaagden sommigen, en de draak weer aan het begin van een eeuw kwam? Honderd jaar was moeilijker bij te houden. Dat de draak elk jaar kwam, scheelde in schade aan de stad. Zo heeft alles zijn goede kanten.

Omdat het tenslotte zijn eigen dochter was, wilde de burgemeester het plan van de lelijke jongen proberen. Morrend werd het meest weldoorvoede meisje van het dorp uitgezocht en op het marktplein gezet, naast de dochter van de burgemeester.

Het was bijna twaalf uur en vanuit kieren en spleten keken de mensen toe.

Krijsend kwam de draak terug en zonder zich te bedenken stortte hij zich op het wulps gevormde meisje. Ze was zo zwaar dat hij haar nauwelijks omhoog kon krijgen. Vol ongeloof zagen de mensen hoe de hongerige draak zich piepend en steunend met zijn zware last te pletter vloog tegen de bergen. ‘Zo, die is weg,’ zei de lelijke jongen.

Er werd meteen een groot feest gehouden. Wat waren ze dom geweest. Vroeger hadden de mooiste meisjes wulpse rondingen en smakelijke vetrollen. Tegenwoordig waren het de slanke, tengere meisjes die het mooist waren. Zonder het te weten hadden de bewoners van de stad de draak op dieet gezet, zodat hij steeds vaker had moeten komen om zijn honger te stillen.

‘Ook al is het mooi, dan hoeft het nog niet te deugen,’ zei de lelijke jongen.

De andere ochtend werd hij uitgezwaaid door de hele stad. Na een paar minuten haalde hij het naakte meisje in. Met kleren aan zag ze er heel anders uit. Haar eigen familie had haar willen opofferen, ze had geen zin meer om te blijven. Ergens moest het beter zijn.

[p. 113]

‘Mag ik met je mee?’ vroeg ze. De jongen wist niet wat hij moest zeggen, daarom zei hij: ‘natuurlijk.’ Het blinde paard kon haar gewicht nog met gemak hebben. ‘Waar gaan we naar toe?’ vroeg ze. De lelijke jongen gaf geen antwoord.

‘Heb je de hele nacht aan een oplossing liggen denken?’ vroeg het meisje. ‘Nee, ik kon niet slapen omdat ik bang was dat ik tegen je aan zou rollen in mijn slaap.’ ‘Maar daar kan ik wel tegen,’ zei ze lachend en ze sloeg haar armen om hem heen.

‘Wil je wel met me mee, met een lelijke jongen?’ ‘Als je niet mooi bent, kun je nog wel deugen,’ zei ze. En ze verdwenen langzaam in de verte. Of ze nog lang en gelukkig leefden weet ik niet, want het is een vreemde wereld waarin we leven.