Sic. Jaargang 8

[p. 105]

Noem het een sprookje
* George J. Bakker

In de wachtkamer van de tandarts trof Monnie een oude studievriend, Louis, die hij in jaren niet had gezien.

Na een enthousiaste begroeting en snuffeltaal ventileerden ze hun ergernis over de muziek uit een box in het plafond, dreinend als de regen van een lekkende dakgoot. Daarna vertelde Louis dat hij het reclamevak was ingerold en teksten voor teevee schreef.

‘En wat doe jij zoal,’ vroeg hij.

‘Ik ben studiebegeleider op de UVA,’ was Monnie's antwoord.

Grinnikend bekende de ander dat hij ook zo nu en dan kinderverhaaltjes voor een provinciale krant schreef.: ‘Het is leuk werk dat weinig betaald. De laatste maanden sukkel ik aan een writer's block en teer op oude notities. Er komt praktisch niets nieuws uit mijn koker.’

Monnie knikte begrijpend. Enige tijd keken beiden zwijgend voor zich heen.

‘Misschien heb ik iets voor je,’ verbrak Monnie de stilte.

‘Hoe bedoel je?’

[p. 106]

‘Ik wil je iets vertellen dat ik... dat ik onlangs ergens opving.’

‘Laat eens horen.’

Monnie wachtte even als om zijn gedachten te verzamelen.

‘Noem het een sprookje.’

Louis keek hem uitnodigend aan.

‘Er was eens een meisje dat in een bos liep,’ begon Monnie.

‘Op een boomstronk zag ze een pad zitten. Wat moet die pad daar, dacht het meisje. Misschien is het wel een prins. Als ik hem een kus geef, misschien verandert hij dan in een prins. Ze ging naar het dier toe en keek het aan. De pad bleef rustig zitten en beantwoordde haar blik. Ze boog zich weifelend naar voren, overwon haar walging en kuste de pad met gesloten ogen. Het was alsof hij terug kuste. Rillend van afschuw veegde ze haar lippen aan de zoom van haar rokje af. Tot haar teleurstelling gebeurde er niets, de pad was en bleef een alledaagse pad. Het meisje voelde zich verontreinigd en had spijt van de kus. Woedend gaf ze het dier een schop en rende naar huis. Na enige tijd strompelde de pad naar zijn poel terug. Hij vertelde het voorval aan zijn vader, de paddenkoning. Hij kreeg er van langs omdat hij zich door een straatmeid, zoals de paddenkoning het noemde, had laten kussen en vernederen met een schop.

Toch is ze een prinses, dacht de pad wrokkig en voelde een soort heimwee die hij niet kon verklaren. Waarom kuste ze mij met walging en niet met liefde, vroeg hij zich af. Wat deed ik verkeerd? Het ligt natuurlijk aan mijn padzijn. Waarom ben ik maar een pad!

Hij besloot naar de lokale toverkol te gaan. In ruil voor een deel van zijn erfgoed - niets voor niets - transformeerde ze hem tot mens. Dat nam enige tijd in beslag. Tussen de spraaklessen, gedrags- en kleding adviezen en studietijd door, keerde hij regelmatig naar de boomstronk in het bos terug, waar hij zijn prinses had ontmoet. Hij wachtte dagjaren voordat ze langs kwam. Reeds op afstand voelde hij aan, dat ze nu niet van hem zou walgen. Het meisje herkende hem niet. Behoedzaam benaderden ze elkaar. Tot het moment suprême aanbrak. Hij posteerde zijn zwaard en liet dit niet zonder ‘Au’ in haar veste binnendringen. Waarna ze samen het feest van de liefde vierden. Op zijn minst gaven ze zich een lang ogenblik aan hun bestemming over.’ ‘Natuurlijk,’ was Louis' overtuiging, ‘in den beginne was er de lust. Het heilige kruis van de man draagt de vrouw. De oorsprong van het bestaan scheppen we ons in de ander.’

‘Dat is jouw mening,’ distantieerde Monnie zich, ‘Wat denk je ervan?’

‘Nogal naïef,’ oordeelde Louis die het een flutverhaal vond. ‘Het meisje

[p. 107]

had ook kunnen denken: oppassen, een aanrander.’

‘Dat zou kunnen. Ze dacht het niet.’

‘Ik vind het trouwens ook geen sprookje voor kinderen. Hoe loopt het af, want dit is niet alles, mag ik aannemen.’

‘Ze ontmoetten elkaar daarna dagelijks. Het begon gewoon te worden en...’

‘Sex moet je variëren, onderbrak Louis.

‘... ze werd zwanger.’

‘Ook dat nog! Die prins en prinses, wisten die niets van anticonceptie, of “Hoe vrij ik veilig”?’

Nee, zo ligt het niet. De lippen die we kussen zijn de onze. Ze gingen naar de bewuste toverkol. Die adviseerde abortus. Maar het meisje ontbrak de moed. Toen brouwde de apotheek houdende toverkol een toverdrank van roodbruine drab...’

‘Kola?’, vroeg Louis met plichtmatige belangstelling.

‘...waarin ze verschillende ingrediënten gemixt had. Ze noemde het moederkoorn en gaf dat aan het meisje met het voorschrift: driemaal daags twintig druppels.’

‘Extractum sicalis cornuti!’

‘Hoe weet jij dat?’

‘Een oude truc. Heb ik zelf wel eens vertoond, indertijd. Ik had een vriend in de chemie. Je kunt er ook een opium preparaat voor gebruiken, tinctur opiï crocata.’

‘De prinses hield zich enkele dagen aan de gebruiksaanwijzing, zonder resultaat. Ze werd ongeduldig en dronk de rest van het flesje in één teug leeg. De volgende dag werd ze als dode pad op haar bed gevonden.’

‘Ze ging de pijp uit en de eeuwigheid in. In praise of love.

Een droevig verhaal. Een gruwelsprookje. Daar hoef ik bij mijn redactie niet mee aan te komen. Die wil een goede afloop, en gelijk hebben ze, vond Louis.

‘Zo is het niet. Het leven wordt beheerst door rotzakken en eindigt met afscheid van iedereen en alles waaraan we op een of andere manier gehecht zijn.’

‘Jááá.. het leven!,’ gaf Louis toe.

Monnie aarzelde een moment.

‘De prinses is mijn dochtertje van veertien’, zei hij toonloos. Louis kreeg een schok in zijn maag.

Het gejengel uit de speakerbox werd onderbroken door de metalige echo van een stem: ‘Volgende patiënt, alstublieft.’