Sic. Jaargang 8

[p. 98]

Sprookje

In plaats van de gouden koets wacht een grauwe pompoen.
In plaats van de witte paarden twee grijze muizen,
die blijkbaar lachen kunnen.

De prinses is weer kikker geworden,
een wijfje tot overmaat van ramp.

De koekkoek heeft twaalf maal geroepen
en ik ben enkel ontwaakt uit een lichte sluimer.

De muizen knagen achter het behang
en op een schaal ligt fruit te rotten,
zoetig.

En dat gezellige plantenbakje,
dat ik van je moeder kreeg
dat al jaren een plant tot graf dient,
wit aardewerk, in de vorm van een kikker,
lijkt me met haar bolle ogen
vol hartstocht aan te staren.

Nee, niet kussen!

Dit is niet de Efteling,
dit is het leven!
Hier is alles mogelijk!

[p. 99]

 

(Misschien zijn die muizen wel ratten,

 

of de eerste tekenen van het delirium)

 

 

 

Want zie, hoe rijk het leven is...

 

-Nee, dat is een ander lied.

 

 

 

Het leven is zó inventief.

 

 

 

Want zie, hoe de pompoen geboorte geeft

 

aan een leger fruitvliegjes,

 

die dra de kikker voeden gaan.

 

 

 

En zodra de koekkoek zijn luikje opent

 

om ‘één uur’ te roepen,

 

zullen de muizen zijn huisje kraken

 

en het uurwerk vastschijten.

 

 

 

‘Het einde der tijden’, kan ik dan denken,

 

maar dat zou pathetisch zijn,

 

of:

 

‘Ik kan maar beter naar huis gaan’,

 

maar dat kan nu juist niet.

 

 

 

Nee, vluchten kan niet meer,

 

maar dat is weer een ander lied.

 

 

 

* Wim Verhoeven