Sic. Jaargang 8

[p. 20]

Het herderinnetje

Ik trof in 't bos een herderinnetje,
zo mooi dat zij de sterren deed vervagen.

Onder haar blondgekrulde lokken vlijde
zich liefde op haar wangen roze en jong.
Ze had een stok waarmee ze schaapjes weidde
en blootsvoets door 't bedauwde gras heen sprong,
terwijl ze een verliefd refreintje zong
en overliep van schoonheid en behagen.

Vriendelijk groetend vroeg ik haar meteen
of ze in dat bos gezelschap had of niet.
Ze lachte dat ze moederziel alleen
haar kudde op dat plekje grazen liet
en steeds bij 't horen van een vogellied
diep in haar hart de liefde voelde knagen.

Toen zij me in dat geheim had ingewijd
en ik alom de vogels hoorde kwelen,
dacht ik blij en verheugd: 't Is nu de tijd
om met dit herderinnetje te spelen!
Ik vroeg haar teder of ik haar mocht strelen
en kussend in mijn armen rond mocht dragen.

[p. 21]

 

Zij reikte mij de hand met zachte schroom

 

(ze had haar hart, zei ze, aan mij geschonken)

 

en bracht mij in de schaduw van een boom,

 

waar ik omringd door bloemen minnedronken

 

in zo'n intens genot werd vastgeklonken

 

dat Liefde mij daar zelf leek te belagen.

* Guido Cavalcanti

Vertaling: Frans van Dooren