Sic. Jaargang 7

[p. 36]

Op kraamvisite
* Myriam Crijns

De ochtend van de dag dat ik naar mijn zus in Den Haag wil gaan, word ik al om vier uur gewekt door vreemde, metaalachtige geluiden in de badkamer. Een inbreker zal nooit zoveel lawaai maken, stel ik mezelf gerust. Als ik de lamp boven de wastafel aan wil maken, schiet mijn hond als een schicht langs mijn benen de deur uit. Door de spleetjes van mijn ogen zie ik dat de vloer bezaaid ligt met witte vlokjes. De hond ligt me van onder mijn bed schuldbewust aan te kijken, zijn kop met de grote ogen op de poten. Op plekken waar hij normaal wit is, is hij nu besmeurd met rood. Omdat ik niets zeg begint hij, heel langzaam, zijn poten af te likken.

‘Wat heb jij gedaan?’ vraag ik. Daarop kruipt hij zo ver mogelijk onder het bed. Ik trek hem eronderuit om hem aan een nader onderzoek te onderwerpen. Ik kijk in zijn bek en betast zijn buik. Niets bijzonders. Ik open de trapemmer: leeg verdomme. Hoeveel zat er in? Even tellen, dit is mijn vierde dag. Laat ik maar proberen nog wat te slapen en straks kijken of Timo gewoon poept. Waarschijnlijk komt alles er via de gewone weg wel weer uit. Tijdens mijn ontbijt maakt Timo een paar keer aanstalten te gaan kotsen. Snel neem ik hem mee naar buiten, naar het veld voor mijn deur waar het

[p. 37]

verboden voor honden is. Hij piest een paar keer, doet een normale, alledaagse drol waar hij een hele tijd aan blijft staan ruiken en jaagt de kat van de buren een boom in. ‘Ziek kan hij niet zijn,’ denk ik. Binnen maak ik zijn kop en poten goed schoon, pak zijn reismand en mijn rugzak en ga op weg naar het station. Kwispelend loopt hij naast me, hier en daar stilstaand om aan een struik of paal te ruiken. Soms kijkt hij naar me op, of hij zeggen wil: ‘Niet gek hè, samen een dagje uit?’

Het is vrijdag en al aardig druk in de trein. Omdat Timo de neiging heeft vreemden die hem onverwachts aaien te bijten, ga ik op het balkon zitten, hoewel ook daar al een paar stoeltjes bezet zijn. De hond gaat met gespitste oren in zijn mand liggen die ik voor mijn voeten heb neergezet. Twee minuten gaat het goed. Dan begint de jongen tegenover me Timo met handbewegingen en klakken van zijn tong naar zich toe te lokken. Timo stuift woest blaffend uit zijn mand, de haren overeind, zijn staart fier rechtop. Ik kan hem ternauwernood houden, wat de jongen aanzet tot nog ophitsender gedrag. Hij blijft maar doorgaan met lokken en lachen en ik ben juist op het punt aangekomen Timo los te laten, als het geblaf ineens schor wordt en overgaat in kokhalzen en krachtige stuiptrekkingen in zijn buik. Ik weet dat het nu gaat gebeuren en hoop dat Timo's maaginhoud dusdanig verkleurd en vervormd zal zijn dat niemand zal zien wat die oorspronkelijk voorstelde. Pats, daar schiet een bruinachtig, slijmerig projectiel uit zijn bek, in de richting van de jongen die verschrikt opspringt.

‘Gatverdamme,’ roept hij, ‘een muis.’

Ik zoek in mijn tas naar papieren zakdoekjes. Alweer vergeten. Gelukkig zit er nog een verkreukeld exemplaar in mijn zak. Het vereist nogal wat kracht en coördinatie om de ‘muis’ met mijn ene hand op te rapen en met de andere te verhinderen dat Timo de jongen aanvalt.

De hond stapt weer in zijn mand, kreunt even en rolt zich op. We zijn juist bij station Veenendaal weggereden, als de volgende krampen zich aandienen. Dit keer veel heftiger dan zojuist. Wankelend en met nietsziende ogen staat de hond zijn buik ritmisch in te trekken. Ik word er bang van. Als hij er maar niet in blijft. Waarom ben ik zo luchthartig met hem op reis gegaan in plaats van naar het vroege spreekuur van de dierenarts?

‘Hallee?’ roept de jongen. ‘Daar komen weer een paar bloederige muizen aangemarcheerd.’

‘Waarom heb ik die trapemmer niet hoog gezet?’ denk ik.

‘Wist je niet dat muizen kattenvoer zijn?’ roept de jongen.

Twee vrouwen die zitten te lezen laten hun boek nu op schoot rusten en kijken vol afschuw en fascinatie naar de ongelukkige hond.

[p. 38]

‘Voelt hij zich niet lekker?’ vraagt de een met lijzige stem.

‘Hij voelt zich fantastisch, hij is aan het buikdansen van vreugde,’ zegt de jongen.

Dan komt de verlossing. Een lange, glibberige drol met de kleur van geronnen bloed. Timo ademt door, hij heeft het overleefd. De vrouwen verschuilen zich weer gauw achter hun boek. Een van hen kokhalst. Ook ik voel me misselijk als ik de drol door de eindeloos lange coupé draag om het pakketje in de w.c. te gooien.

‘Die hond van jou mankeert iets ernstigs,’ zegt de jongen op sensationele toon als ik terugkom. ‘Kijk, er zit bloed in zijn kots,’ naar een rode vlek op de vloer wijzend. Ik antwoord niet en begin de vloer te poetsen. Eén vrouw stapt op, de ander zit met een eau de cologne-doekje voor haar neus.

Gelukkig woont mijn zus vlakbij het station. Ze heeft het niet erg op dieren, maar haar afkeer van hondelucht en -haar legde het af tegen haar verlangen me haar dochter te laten zien.

Haar flat ligt op de derde etage en al stijgend hoor ik dat het weer mis begint te gaan. Een bloederige prak wordt op het wollen kleed in de huiskamer neergelegd. Mijn zus zegt niet: ‘Godverdomme, hoe moet ik dat ooit uit mijn dure kleed krijgen, waar straks de baby over rond zal kruipen?’ maar vraagt bezorgd wat Timo mankeert. Ze is een echte moeder geworden. ‘Het lijkt wel of hij een stuk nageboorte opgegeten heeft. Ik zou meteen een dierenarts bellen,’ zegt ze als ik haar verteld heb wat er aan de hand is.

‘U moet onmiddellijk komen,’ zegt de dierenarts, ‘neemt u maar een taxi.’

Ik ren terug naar het station.

‘Kan ik een taxi krijgen naar dierenarts van Gool?’ vraag ik hijgend aan de voorste chauffeur die op zijn wagen geleund staat te roken.

‘Is die hond ziek? Dan kan ik je niet meenemen, daar is de dierenambulance voor.’

‘Hij heeft alleen wat aan zijn poot,’ zeg ik, op het randje van paniek.

‘En ik zal hem op de grond houden.’

We mogen instappen. Ik houd mijn tas voor de kop van Timo. Hij mag de hele inhoud bevuilen, als we maar bij de dierenarts komen. De chauffeur kijkt met een scheef oog naar de tas.

‘Als hij begint te kotsen ga je eruit, begrepen?’

De deur naar de behandelkamer staat open. Op de tafel ligt een teckel met

[p. 39]

een grijze snuit, een oude man met een treurig gezicht aait hem met trage gebaren. Het dier is nat van onderen.

‘Ouwe plasser,’ zegt de dierenarts.

De assistente spoelt hem af.

Ik word binnen geroepen en zet Timo op een tafel. De dierenarts bevoelt zijn buik.

‘U hebt geluk gehad. Waarom bent u niet onmiddellijk gekomen? Als de tampons de darmen hadden afgesloten had het zijn leven kunnen kosten. Ik geef hem nu een paar spuiten om het braken op te wekken.’

Hij zet een gore, gele emmer neer om het braaksel in op te vangen. Timo kijkt lodderig en droevig uit zijn ogen. Hij is te beroerd om zich te verzetten. ‘Ja hondje, zo ellendig heb je je nog nooit gevoeld, hè?’ zegt de dierenarts meelevend.

De krampen beginnen weer en zijn nog heviger dan de vorige.

‘Waren het grote of kleine tampons?’ vraagt de dierenarts.

Super Plus waren het, de grootste. Daarnaast een paar maandverbanden. ‘Grote,’ antwoord ik.

De eerste floept in de emmer. Daarna hoor ik er nog een paar in de emmer ploffen, maar ik kijk niet meer. Ook de dierenarts wendt discreet zijn hoofd af.

‘Zo, dat was het dan, zegt hij laconiek, als Timo na een zucht is gaan liggen.

‘Nu geef ik hem nog wat morfine tegen de pijn.’

Buiten kotst Timo gal tegen een boom. Hij loopt of hij dronken is, waggelend, ik moet oppassen dat hij nergens tegenop botst.

‘Je was bijna het hoekje om, vriendje,’ zeg ik, ‘door mijn schuld. Maar nu gaan we op kraamvisite.’