Sic. Jaargang 7

[p. 20]

[Poëzie]

Hacienda

Wie mij te na komt, wondt zich
aan glas dat haaks uit
mijn omheining steekt

laat me in stilte maar verjaren
onder de schaduw van mijn bomen,
achter de tralies van mijn luiken

soms hoor ik in de wind nog
honden aanslaan, 't gefluit
van kogels over balustrades

Aan de poort roepen
kinderstemmen, maar ik
keer mij tot de zee

die me ooit verlossen zal,
met steeds meer ongeduld
aan mijn fundamenten schudt

* Job Degenaar

[p. 21]

In de vallei van het niet-weten

Vallei van palmen en parasols, waar de
samba sijpelt uit veranda's, ezels
mandenvol ooft vervoeren,

stil daar je dorst, zie in de
langzaamste middag toe hoe
alles blijft, alles verdwijnt

Kwispel ten hoogste of grom wat
als de haan de dag ververst

* Job Degenaar

[p. 22]

Zondag

Deze vreemde die zich vader noemt,
goed is soms, zit voor T.V.
Drinkt bier. Veldritten liggen hem:
hij spreekt de speaker tegen.

Het parcours kent hij zoals hij meent
zijn kinderen te kennen.

De tijd is traag en vlak als elke zondag.
De straat pronkt stijfjes arm in arm.
De zon, van bij de dageraad al moe, begeeft.

De tuin wordt even nog bekeken, de lucht bevoeld.
De man graast in een boek. Ademt met halve teugen
en bereidt zich voor.

* Jan Vanhaelen

[p. 23]

Sinus

morgen valt samen
met een enkele prentbriefkaart
beschreven door de bus,
breed dan, in haar, ligt hij

die middag spant zich in
de hogere luchtlaag een
zich ineenkerend koord, en
daar kan ze niet meer bij

teneinde laat de avond zijn
grote zinken emmer, vol aarzeling,
neer in een steenput, uit het
bodemloze dan, diept hij haar op

* Y. Né

[p. 24]

Loutering

Een stem hangt uit van boom tot boom.
Langdradig, doorgebogen.

De vliegrichting van vogels wordt
schielijk aangepast.

Waarneembaar is een frontgebied
waar woordvuur brandt.

Het wachten is op het moment
waarop de spraak zal doven,

ruimte ontstaat waaruit de koorts
zal worden weggenomen.

Witland van stof en as praat
met een stilte die geneest,

wanneer men door zijn tranen heen
zichzelf terugleest in bomen.

* Kees Hermis

[p. 25]

Spookdorp

De onbewoonde boerderij ligt in
het land verzonken. De kamers
leeg. De muren krom van
uitgestorven leven.

Etmalen rusten op het dak.
Vleermuizen aan de balken.
Wat hier bewoog, is vastgezet
in spalken van de dood.

De deur van een geteerde schuur
hangt scheef als na een beroerte.
Geen enkel raam dat wacht
en met geduld de weg aftuurt.

Over het erf, de oprijlaan
is loodzwaar licht voortvluchtig.
Meer dan vandaag bestaat hier
niet. Beschonken werkelijkheid.

Niet anders dan gewoon is dat
wat huiden heeft, sterft voort.
Alleen de tijd blijft monotoon
stilzwijgend aan het woord.

* Kees Hermis