Sic. Jaargang 6

[p. 94]

pieter a. kuyk

In memoriam Wanda † 1944

‘Blijf thuis vannacht
o god ga niet’ -

Binnenstad, verduistering
die ook ons kleine raam
omvatte, jou als je toch
de straat op ging;

onze torenkamer, op een
nacht de hemel harder
dan de daken

‘ik moet gaan, tot straks,
ga slapen’ -

de slechte slaap van hout,
gemompel in de balken;

dan staan de dingen
als gebeurtenissen in een bak
die geen aarde voor ze heeft

dan gaan de dingen dood
dan is de kamer leeg.

[p. 95]

 

Waar jij voldongen bent

 

in feiten

 

 

 

leg ik je oogopslag

 

eraan voorbij -

 

 

 

wel moet ik steeds

 

wat meer jenever

 

 

 

maar 't hindert niet,

 

ik slijt, niet jij.

 

 

 

Heb ik je eeuwigheid

 

aan tijd gebonden

 

die ik te lang heb stilgezet?

 

Soms is het net

 

of ik je heb verzonnen.

 

 

[p. 96]

 

Had ik ze liever niet geschreven

 

die paar gedichten over ons?

 

Mijn lange leven nog, na jou:

 

 

 

soms huilt het, stampvoet als een kind

 

wanneer ik voor de spiegel er

 

de grijsheid van mijn ongeloof in vind

 

 

 

vol eigen tijd, steeds warser van

 

een waarheid die aan waarheid wint

 

hoe meer de werkelijkheid erin gelogen,

 

 

 

de onze, die ik steeds meer

 

in mijn botten vind en nog maar zelden

 

in mijn ogen.