Sic. Jaargang 6

[p. 64]

h.h. ter balkt

In Krah, Krah,

voor W, S, J, G en H

't Was in Krah, Krah, daro. Licht brandde
zwakjes in de vooravond. Affiches riepen er
luid aan de muren toen de muziek plotseling
stopte, en een stem klonk in de geschrokken

ruimte, een gestreepte stem, ijzig en ver:
‘Hier spreekt de geest van de Siberische
tijger... Wij zijn met minder dan twintig
over nu, daarginds... Luister, ongeschotenen:

Uit die verre vlakten kwamen wij hiernaar
toe, naar Wenen, Boedapest en Praag, naar
het oude hart van jullie Europa; onze geest
daalde in enkele af die nu nog louter

bloeddorst zijn... Ze zijn te herkennen aan
de gloeiende blik in hun ogen.. Ze vallen aan
in de rug... Hoed jullie. ‘Toen barstte muziek
weer los over de tafels, en het licht ging

plotseling uit. Sommigen, ja, sommigen leken
niets te hebben gehoord. Ze dronken hun bier
-de affiches gluurden als vanouds; een viltje
leek op 't rijk Illyrië, 't Ravenpad glinsterde.

In Krab, Krab, Ravenpad, Wenen

[p. 65]

Uitlegging door de bosrand

Nut or twig or tree,
Hazel was decidedly pagan

Er is weinig voor nodig
om een bosrand te zijn.
Zomer en de drie seizoenen
maar het meest wel de herfst.

De zomer is een lopende band.
Maaiers en ruisenden
gaan ijlings langs je heen,
en elk blad redt zich;

nog eenvoudiger is de winter
die de verpakking afhaalt
en de lucht grijs omtovert
in een stakingspamflet.

De harde wind van de winter...
Op de lente wachten wij altijd,
wij hazelaars, maar de herfst
is inniger; de wisseling.

Vuur van binnenuit brandt
ons op; wij halen nauwelijks
nog adem, om rode lover
doolt de wind als doktoren.

Wij zijn de bosrand; de grens.
Wij struiken zijn het decor
van de akker, de toneelvloer.
En hoor hoor onze tijding: