Sic. Jaargang 5

[p. 76]

pieter a. kuyk

1939 changements 1989

Je huis op de heuvel - wat ons
uit een hemel die er altijd was
naar een hemel trok van gras
die zomer, totdat Duitsland
Warschau bombardeerde.

Zoals het op die heuvel lag
zou het voor altijd in de klem
van mijn geheugen; het hinderde dus niet
dat het terras er niet meer was,
de oprijlaan was ingekort, dat
naast het pad dat langs je kamer liep
een zandbak in zijn modder lag,
bij een open deur een onbekende
lachend iets naar binnen riep.

Een leven later pas. Het huis,
de heuvel weggevlakt, een
villawijk er ruim omheen
maar voor de rest exact
het witgepleisterd steen
de hoge ramen onder het balkon
waar nu een vlag uit hangt,
't gesloten toegangshek waarnaast
een wapenschild; lantaarnlicht valt
op een geel veld met adelaar.

Niet te weten waar je ligt -
verdriet werd bleek, een lege plaat,
zoals ik ook die vlag niet echt meer haat;
ik denk alleen, 't voelt ongerijmd,
dat hier een maan te helder schijnt.

[p. 77]

Wat niet over wil

Middaghitte, en ineens,
ergens vanuit de bossen
het doffe heen en weer van slagen
uit een binnenland van tijd

insekten zoemen vals,
ik snoep weer dennenaalden uit je hals
en fiets de bossen in, maar stuit

op woekering van roest en groen,
een klamme geheimzinnigheid van kraken,
een heksenkring van zonnevlekken

dan krast als uit de grond vandaan
iets zwarts een dode struik in achter mij -
een langgeleden tennnisbaan

wat wakker is is tegen mij
wat hier slaapt valt niet te wekken.