Sic. Jaargang 4

[p. 3]

[Nummer 4]

doré van halder
Liefst zijn

Jouw gezicht begint te komen.
De lijnen trekken krom langs
mijn popelende handen die hard
willen zijn waar jij hard bent
en zacht voor wat al zacht is.
Gekke bekken blaas jij spattend
uiteen en je lacht je vrij
van mijn ernst in tederheid.
Ik spreid mijn flanken in
de innigste beroering veruit
verwrongen van wellust.
Jij knoopt me los van de dag met
gehaaste vingers
waarin ik het wachten loos.
Spasmen buitelen over elkaar heen.
Ik, jij, ons lichaam en
grote druppels pretletter-regen.
Het vuur van mijn buik smelt
zachte plekken van je lichaamsgeur af.
Geef je over
en weer bereid te
sterven voor mijn fantasieën.
Een deken van kinderpraat bedekt onmacht.
Kietelbeest krabt
behangsel van de muur en een beslagen ruit
gaapt in gedachten opnieuw bezig
de dag te herhalen die
morgen is. Met vandaag tussen ons in:
kind van een bevruchtend moment zijn.