Sic. Jaargang 3

[p. 60]

Het stinkt in Tilburg
hans warren

Antisemitisme, vreemdelingenhaat, homohetze, het trio steekt telkens weer, nu hier, dan daar, de afzichtelijke kop op. Je zou denken: dat kàn niet meer na alles wat we in de loop van deze eeuw hebben meegemaakt, na alles wat aan kennis werd verworven. Je zou verwachten dat we toch een kleine stap in de goede richting hadden gezet, iéts hadden geleerd van de geschiedenis en door die duizenden discussies.

Maar nee, recentelijk bijten de dolle honden weer, antisemitisme, vreemdelingenhaat, homohetze, ze worden alom gesignaleerd en ze dienen dus weer fel bestreden te worden. Het is hier niet de plaats om mijn mening te geven over de herrie rondom het stuk van Fassbinder, of over het beleid bij het huisvesten van asylzoekenden. Maar over de homohetze wil ik wèl wat kwijt. Ik ben nu 66 jaar en behoor dus tot de generatie die in haar jeugd vaak stuitte op onbegrip wanneer de homoseksualiteit duidelijk naar buiten trad. Hoewel ik op het platteland woonde is het me nooit overkomen dat ik, op welke manier ook, op haatdragende of op minderwaardige manier bejegend werd, zelfs vroeger niet. Sinds de homo-emancipatie is daar al helemaal geen sprake van. Onlangs echter kwam er uit een hoek waaruit je dat allerminst verwachten zou, namelijk uit de mond van een hoogleraar aan een achtenswaardige instelling een eruptie met een wel bijzonder kwalijke stank.

Onbegrijpelijk dat een intellectueel, een man die ook nog als criticus verbonden is aan een respectabel weekblad, zich zo in de kaart liet kijken.

Ik spreek op Jaap Goedegebuure, die in het tijdschrift Bok uitspraken deed die tot de onzindelijkste van de laatste tijd behoren. Een opmerkelijk detail was dat in een voorwoord van dat blad hoog werd opgegeven van ‘proper denken’. Ongeveer zoals een halve eeuw geleden onder de noemer ‘strijd om de waarheid’ de smerigste leugens werden gebracht.

Goedegebuure wil de lezers van Bok laten geloven dat Boudewijn Büch, Gerrit Komrij en Hans Warren elkaar

[p. 61]

vooral zo prijzen om dan wederkerig weer geprezen te worden. Het belangrijkste argument dat hij aanvoert is dat deze schrijvers alledrie homoseksueel zijn. De kreten die Goedegebuures redenering kracht moeten bijzetten stinken, zoals gezegd.

Een kleine greep uit zijn trommel vol lol: ‘bruinwerker’, ‘een kontje geven’, ‘een triootje’, ‘literair-kritische ontucht’. Hij wil ons een ‘tippelverbod’ opleggen. Ik heet ‘de oude geit’ die in de letterlijke zin van het woord ‘opgevrejen’ wordt. De waardering die Komrij mijn werk toedraagt en andersom, de lovende woorden van Büch over mijn boeken en vice versa - het is allemaal volgens Goedegebuure een kwestie van libido. Wij homo's vormen een literaire lobby. Ik weet wel dat hij dit niet in een respectabel blad of aan een achtenswaardige instelling durft te herhalen, maar ik weet ook dat hij meent wat hij beweerde. Zijn beschuldigingen zijn te onzinnig om te bestrijden, en daar begin ik dan ook niet aan.

Maar het is wel van belang, ze te signaleren. Ze zijn gevaarlijk. Ze vergiftigen het denken. Aan het brein van professor Goedegebuure valt, vrees ik, niets meer te doen. Maar zijn lezers en vooral zijn studenten dienen gewaarschuwd: die man deugt niet, hij is, met al zijn heteroseksualiteit van de verkeerde kant.