Sic. Jaargang 3

[p. 62]

Naschrift
jaap goedegebuure

Hans Warren wekt in het bovenstaande stukje de indruk als zou ik mij aan ‘homohetze’ schuldig hebben gemaakt. Je gaat je haast afvragen waarom hij twaalf maanden geleden, toen BOK ELF verscheen, geen klacht bij de officier van justitie heeft gedeponeerd. Aan jurisprudentie op het punt van ‘homohetze’ is immers geen gebrek. Ik herinner alleen maar aan de zaak tegen het evangelistenechtpaar Goeree, dat is bestookt met dwangsommen en gijzeling.

Het antwoord op de vraag is simpel: het gewraakte artikel gaat in het geheel niet over de homoseksuelen, laat staan tegen hen. Het gaat uitsluitend over de dubbele moraal van de criticus Hans Warren, die andere critici vriendjespolitiek verwijt, maar zelf niet moe wordt zijn eigen vrienden op te hemelen, daarbij gebruik makend van de omstandigheid dat hij wekelijks een pagina van de Provinciale Zeeuwsche Courant mag vullen.

Omdat Warren tegenover mij graag voor scherprechter speelt, heb ik de gelegenheid te baat genomen hem in zijn eigen zwaard te laten vallen. Die gelegenheid deed zich voor toen Julien Weverbergh, redacteur en uitgever van het polemisch tijdschrift BOK, mij om een bijdrage vroeg. Ik beperkte mij tot wat aantekeningen bij de ophemelende recensies die Warren had gewijd aan het werk van Boudewijn Büch en Gerrit Komrij. Naar mijn mening ging het daarbij om dienst en wederdienst: Büch en Komrij lieten zich lovend uit over Warren, die zich weer lovend uitliet over hen, waarop enzovoorts. Een echte driehoeksverhouding, deze drie heren die elkaar veren in het achterwerk steken, nietwaar? Vandaar dat ik mijn stuk ‘Een triootje’ noemde. Zoals in polemieken te doen gebruikelijk buitte ik de erotische connotaties van de titel flink uit, dit om aan te geven dat Warren niets te dol is als het er om gaat zich voor literaire roem te prostitueren. Vandaar termen als ‘tippelverbod’, ‘literair-kritische ontucht’, ‘verwennen’, en dergelijke. Het kan zijn dat het allemaal niet zo fijnzinnig of subtiel is, maar je moet nu eenmaal de taal spreken die je tegenstander verstaat, en dat Warren mij heeft verstaan is duidelijk, want hij

[p. 63]

schreeuwt al twaalf maanden lang de kolommen van weet ik hoeveel periodieken vol om te laten horen dat hij bezeerd is. Alleen jammer dat hij zich herhaalt. Bovenstaand stukje is al weer maanden geleden door Warren voorgelezen in het radioprogramma Homonos, en nu heeft hij gedaan weten te krijgen dat dit afdankertje in Sic wordt geplaatst. Ik heb nog aan de redactie gevraagd of er van mijn stuk dan ook geen reprise kon komen, maar men dacht dat dat ‘niet leuk was voor de lezer’. De lezer? Ze zullen Warren bedoelen, denk ik. Alle andere lezers kan ik verzekeren dat het echt een leuk stukje is, dus wie er kennis van nemen wil, haaste zich naar de boekhandel en schaffe zich alsnog een exemplaar van BOK ELF aan.

Afgezien van de constatering dat ik zelden zoveel genoegen aan een polemiek heb beleefd als in dit geval, is er nog één ding dat ik hier graag wil vaststellen, en dat is dat Hans Warren er niet alleen een dubbele moraal betreffende vriendjespolitiek op na houdt, maar dat hij zich bovendien diskwalificeert als criticus. Hij heeft in mijn stuk iets gelezen dat er simpelweg niet staat. Of moet ik uit het feit dat hij bij de rechtbank geen klacht tegen mij heeft ingediend afleiden dat hij verdomd goed weet dat ik verre ben gebleven van ‘homohetze’? Dat het hem om een of andere reden goed uitkomt om wat woorden uit het verband van een stuk te rukken, en vervolgens te poseren als de gediscrimineerde homoseksueel? Kennelijk is deze nobele criticus dermate bezeerd dat hij meent zich te moeten wreken door mij als de evenknie van antisemieten en andere racisten voor te stellen. Daartoe maakt hij gebruik van een in Tilburg verschijnend tijdschrift, in de hoop dat zo bekend zal worden dat de aldaar gevestigde universiteit een verdacht individu herbergt. Er valt nog wel meer te zeggen over dit leugenachtige en rancuneuze geschrijf, maar ik heb al meer ruimte besteed dan Warren zelf, dus ik laat het hier maar bij.