Sic. Jaargang 3

[p. 12]

[Drie gedichten]
bob den uyl

Waarschuwing

Al maanden reisden we in wolkeloze hitte.
De zomer huur je maar voor korte tijd - vergeten
waren we dit oude lied, het was voor ons
een tijdsduur zonder eind. Tot op een dag
in 't witte licht een zachte wind
mij raakte. Ik dacht er niet bij na
aanvankelijk. Toen voelde ik een ijle,
koele ondertoon in 't zuchtje
en hoorde hemelhoog het klagen van een gans
die beter wist. Ik keerde om en
reed naar huis. Dit was het einde van de dans.

[p. 13]

Martelgang

Hij acht het raadzaam, zegt hij,
de last die hij op zijn schouders torst
niet te verschuiven. Daar komen blaren van,
zegt hij, die traag veranderen in
gruwelijke zweren. Ik neemt dit lichter op,
ten slotte is zijn kruis het mijne niet.
Ik voel me onbezwaard, zelfs zo
dat ik de spot met hem kan drijven
en lach als hij met last en al ter aarde stort.
Hij richt zich steunend op en mompelt eerst
een klaagzang in 't Latijn. Het zweet
liep in mijn ogen, zegt hij dan, alsof
ik een verklaring eis. Zacht vraagt hij
om wat water dat ik hem goedig geef.
Alles is maar ijdelheid, meen ik te moeten
zeggen. Hij knikt vermoeid en aarzelt,
sleept zich dan weer hinkend voort.

[p. 14]

Groeten uit

We zijn op weg en onophoudelijk
zeg jij het doel te weten. Ik vraag me af
of dat zo is, of jij je angst
niet overstemt met veel vertoon
van kracht en zekerheid. Ik denk me
in jouw plaats en voel heel vaag dat jij
nog zwakker bent dan ik, dus laat
ik jou de leiding, stel af en toe een vraag
om jouw bezielde stem een kans te geven,
terwijl ik weet hoe snel we vallen.
Een wankel spel. Toch steunen we elkaar
en schrijven hartelijke brieven
naar onbekende vrienden over de vele fraaie
vergezichten die onze reis vergallen.