Sic. Jaargang 3

[p. 9]

Hotel ‘La giraffe’
hans keller

Het lijkt toeval dat het dorp op de kaart is terechtgekomen. Mogelijk werden er ooit hoge verwachtingen van gekoesterd, misschien is het kruispunt waaruit het nu voornamelijk bestaat van belang. In de noordelijke bocht van de rotonde ligt een garage, omringd door autowrakken. De zon gaat in deuken en glassplinters onder. Ik tank onder de bladderende ruïne van wat ooit een gaaf voorbeeld moet zijn geweest van de toen pas ontloken benzinepomp-architectuur, die elders zijn sporen achterliet in herinnerde bioscoopgevels, een badhotel hier of daar, de ornamenten in de vormgeving van het Italiaanse aperitief Martini.

Rechts van het Total-station ligt een onafzienbaar parkeerterrein waarop tientallen boodschappenkarretjes zijn achtergelaten.

Op de linkerhoek van het kruispunt herdenkt een stenen kolom acht plaatsgenoten die vielen tijdens de Eerste Wereldoorlog. Ernaast staat een telefooncel. Aan de lager gelegen overkant, het zuiden, ligt een hotel met aan weerszijden en daarachter een tuin vol bomen die achter een lage muur van gele stenen glooiend afdaalt naar de rivier. Je ziet hem van hieruit niet maar je weet dat hij er is, je hoort hem. Telkens wanneer het geschakel en gesis van een passerende auto is verdwenen, blijft zijn stem op de geluidsband van dit tafereel achter.

Welke richting ik hier ook zou kiezen, links, rechts, noord of zuid, alle borden wijzen naar een of ander deel van Marseille en daarin heb ik op dit uur van de dag geen zin meer.

Voorheen moet het hotel Au Rond Point hebben geheten. De naam is weer bezig tussen de vensters van de eerste verdieping en boven de ingang, in grondige zwarte letters, terug te keren. Maar daar overheen houdt de tegenwoordige titel voorlopig nog stand: La Giraffe.

Beide woorden zijn ingevuld met okerkleurige vlekken en het daarmee bereikte effect dempt de herinnering aan de vorige naam.

Een kleine blonde vrouw wijst mijn kamer. Of ik hier ook de maaltijd zal gebruiken? Ze noemt het tijdstip waarop ik beneden wordt verwacht. Als ze weg is, open ik het gordijn, daarna de vensters en vervolgens de luiken. Waarop zal ik uitkijken: de boodschappenkarretjes, de benzinepomp of de telefooncel naast het monument?

Het is gelukkig de tuin, de rivier. Het kleine landschap dat onder me wegglijdt naar het glinsterende water verkeert in de ideale staat van verwildering. Geen gazons, geen grint, geen borders, bloemen zijn toeval en waarschijnlijk onkruid.

[p. 10]

Hier en daar loopt door het hoge gras het spoor van een wandelaar met een regelmatige route. Hij voert langs een houten kooi met een rieten dak. Er staat een grijs-geribbelde 2CV in geparkeerd. Uit het zeildoeken dak kruipen klimop en winde. Het spoor gaat langs andere kooien van kaalgeschampt stamhout, volgegroeid, enorme kratten geladen met brandnetels. De route eindigt niet ver van de rivier waar een wankele toren staat van berken- en dennenstammen. De rommel aan de voet ervan wijst erop dat de bouw nog niet is voltooid. Waar het gevaarte eindigt, kan ik vanuit mijn venster niet zien. Hij verdwijnt in het overhangende lover van omringende bomen.

Ik open mijn koffer en vind in de kast tegenover het bed een tiental knaapjes die hangen aan gefiguurzaagde giraffenhalzen. De giraffe is geborduurd in het hoofdkussen waarmee ik de rol kan vervangen, maar in de rol is hij ook. Ik zie hem in het matje voor de deur, in de kleine asbak op het nachtkastje en op de telefooninstructies die erboven hangen. Als ik naar Nederland bel en wacht op een vertrouwde stem hoor ik: ‘La Giraffe - la ligne est occupé.’

Aan tafel beneden weet ik wie dat zei. Het is de kleine blonde die me de kamer liet zien. Er hangt hier ander licht en ze heeft een schort aangetrokken en meestal moet dan de eerste kennismaking worden herzien. Maar nu niet. Hoe oud is ze? Eind van de dertig schat ik - tegen die tijd heb je je niet alleen neergelegd bij het ouder worden, het wordt ook leuker. Zij vindt het, denk ik, leuker. En wat haar stem betreft: ze roept naar Arthur in de keuken, ze vraagt of de komkommer heeft gesmaakt, ze roept naar Arthur in de keuken, of het lamsvlees heeft gesmaakt, en de tomatensalade, en de mousse au chocolat. Op haar borden staat een giraffe, op de servetten, op haar schort en tenslotte durf ik het haar te vragen: ‘Waarom La Giraffe?’

Ongeveer gelijktijdig roept Arthur uit de keuken: ‘Erica, waar is de lantaarn?’ Ze zucht, mompelt: ‘Er zijn er twee.’ Ze stapelt de borden en schalen op en zegt: ‘Eerst helpen zoeken.’

Er slaat een buitendeur en als ze terugkeert, vertelt ze hoe Arthur ooit een reis naar Afrika maakte. Als légionnaire? Erica schudt van nee. Het oude liedje, ruzie thuis. In zijn eerste brief feliciteert hij zijn moeder met de dood van zijn vader en zijn erfdeel, schrijft hij, zal hij investeren in de dierentuin die hem altijd was beloofd. In plaats daarvan schenkt zijn moeder hem zijn ouderlijk huis: hotel Au Rond Point, met de bijbehorende grond. Het maakt voor Arthur geen verschil. In Oeganda herinnert hij zich de grote achtertuin tussen het huis en de rivier, hij tekent er houten kooien in en geeft twee jagers van Hagenbeek opdracht de dierentuin uit zijn dromen te vangen. Ze heten Jean en Jacques, ze zijn net zo oud als hij en hij reist met hen mee en houdt vriendschappelijk toezicht op wat zij vangen en hoe dat gebeurt. In zijn brieven wordt Au Rond Point meer en meer het centrum van de wereld.

Hij neemt afscheid van Jean en Jacques nadat over de reis en de behouden aankomst van het schip met wilde dieren zorgvuldige afspraken zijn gemaakt. Als het zover is, zal de tuin zijn ingericht.

Onderweg bedenkt Arthur een nieuwe naam voor het hotel: Noach.

[p. 11]

Achter de receptie - natuurlijk blijft het gebouw als logiesgelegenheid in tact - richt hij het hoofdkantoor in van zijn zelfbedachte dierentuin. Daar tekent hij de kooien opnieuw en bedenkt hun mise-en-scene tussen het geboomte. Hij zaagt en timmert en weet de constructies een zo natuurlijk mogelijk aanzien te geven. Als de werkzaamheden zijn voltooid, lijkt er aan de elegant begroeide glooing naar de rivier nauwelijks iets herschikt. Hij wacht nu op de aankomst van het schip. Daar nadert op de rivier een platte schuit. ‘Dode slangen, dode struisvogels, dode zebra's, de olifant stierf bij het aan land gaan,’ zegt Erica, ‘de enige die nog leefde was de giraffe.’ Haar hand gaat in een onwillekeurig gebaar omhoog. En ze vertelt hoe de giraffe daar enkele uren in de tuin stond, omringd door pannetjes water, en hoe Arthur tenslotte de tuinslang te hulp haalde omdat zijn kop niet naar beneden wilde. Erica wijst met de stralenbundel van de lantaarn naar de plekken waar de resten van het dier zijn begraven. Het zijn er vijf. Vier waar hij de poten heeft begraven, in elke windrichting één.

‘En waar hij het karkas heeft bedolven, bouwt hij al jaren aan een toren. Hij wil kijken tot diep in Afrika want daar komt de giraffe vandaan en naar de andere kant tot diep in het noorden waar hij nooit is geweest.’