Sic. Jaargang 2

[p. 64]

Bij de dermatoloog
herman brusselmans

Bij de dermatoloog (1)

Ja, beste lezer, gisteren was het zover. Eindelijk zou ik geopereerd worden aan het gezwel in mijn nek. Het werd de hoogste tijd dat dit onestetische gezwel werd weggehaald want de mensen in de wachtkamer bij de dermatoloog begonnen mij reeds aan te staren. En ik hou er niet van dat mensen mij aanstaren. Op straat gebeurde dat ook eens. Ik herinner me wonderwel de twintigste september van vorig jaar. Blijmoedig bewoog ik mij voort over de straat. Na een tijdje viel het mij op dat men naar mij staarde: sommige mensen stootten elkaar zelfs aan en wezen in mijn richting. ‘Wat kan er toch zijn? vroeg ik me af, steeds nerveuzer wordend. Snel controleerde ik of ik niet geheel naakt was want het verhaal is me bekend van de genieën die soms zo verstrooid zijn dat ze zich 's ochtends zelfs vergeten aan te kleden! Doch dat kon die dag niet de oorzaak zijn daar ik naar behoren in het pak zat, tot en met mijn oranje hoed in Deens triplex toe. Misschien staarde men dan naar mij omdat de wieltjes van mijn rolschaatsen piepten? Of omdat ik de aardappelen nuttigde zonder ze eerst te schillen? Niets van dat alles! Want toen ik tenslotte, al te nerveus geworden vanwege het aanhoudende gestaar, een voorbijganger aanklampte en hem vroeg: 'Mijnheer, waarom staart U naar mij, net als iedereen overigens?' zei deze man: 'Omdat de hond die U uitlaat, dood is.' Ik bekeek Pukkie. Deze had inderdaad de geest gegeven. 'Dat moet onderweg gebeurd zijn,' zei ik. Ik liet simpelweg de leiband los en vervolgde mijn weg nu zonder Pukkie. En zo hield het staren tot mijn grote vreugde op!

Doch nu terug naar het gestaar in de wachtkamer van de dermatoloog. In dit geval wist ik natuurlijk wel van vooraf waarom men staarde. Het betrof hier het eidikke gezwel in mijn nek, al had ik dit nog pogen te camoufleren door er een viool tegen te plaatsen en wel zoals ervaren violisten het doen. Toch bleef men mij aanstaren. Plots begreep ik het! Uiteraard vond men het abnormaal dat ik zomaar met een viool in positie de wachtkamer van een dermatoloog bezocht! Uiteraard!! Ik speelde namelijk niks! Als ik een deun zou spelen zou het gestaar wel vlug ophouden! Men zou denken: ‘Perfect normaal dat die man hier met een viool in de wachtkamer zit. Hij speelt namelijk viool.’

Alras zat ik een wilde zigeunermelodie voort te brengen. En ja hoor, aan het gestaar kwam druppelsgewijs een eind. De doorvloeiing van de patiënten leek

[p. 65]

er zelfs door gestimuleerd. Veel vlugger dan tevoren verliet men na elkaar de wachtkamer. Niet enkel de patiënten zelve kwamen onder invloed van de muziek, doch ook hun kwalen. Hier en daar brak spontaan een puist open of sloeg een meeëter op de vlucht.

Bovendien leek ik mijn eigen wachttijd korter te duren en algauw was ik aan de beurt. Hierover morgen meer!

Bij de dermatoloog (2)

De dokter bleek iemand die gehard was in het vak want het was duidelijk dat hij zelf al een huidtransplantatie achter de rug had, met name in zijn gezicht. Dit kon ik af leiden uit het feit dat hij gelaatskleur had van een neger en voor de rest een blanke leek. Ongemanierd als ik soms ben stelde ik hem hierover meteen een vraag en hij verklaarde dat er, op het moment dat hij hoogst verlegen had gezeten om een nieuw stuk huid, slechts een zwarte jongeman (zij het onder druk) tot afstand van het betreffende lichaamsdeel bereid was gebleken.

‘Zo dokter,’ zei ik, ‘dan had U zeker een ongelukje gehad met uw gezicht?’

‘Inderdaad,’ zei hij, ‘ik had gewed met iemand dat ik mijn hoofd drie minuten lang in een kokende frituurketel ondergedompeld kon houden. Ik ga soms van die rare weddenschappen aan als ik dronken ben.’

‘Dat doen we allemaal wel eens, dokter,’ zei ik waarheidsgetrouw. ‘Zo wedde ik eens - het was zelfs gisteren pas - dat er geen blanken bestaan met een zwarte kop.’

‘Dus net als mij ben je a bom loser,’ zei hij met een engelse tongval (vooral bij de drie laatste woorden).

‘Mooie viool heb je daar trouwens,’ ging hij door.

‘Dank u dokter,’ zei ik, ‘ze is een geschenk van mijn moeder. Zij had het instrument dan weer als geschenk van mijn broer ontvangen. We laten binnen de familie steeds hetzelfde cadeau als geschenk cirkuleren, dit uiteraard om kosten te besparen want het is geen vette pot bij ons thuis.’

‘Is je vader dan misschien ook beginnend dermatoloog?’ vroeg de arts. Ik lachte luidkeels. Wat kan de humor van rijke mensen toch zo hartelijk en zelfironisch zijn!

‘Nee,’ hikte ik nog na, ‘vader zit in de lamahandel.’ Ik weidde erover uit hoe in augustus van het jaar 1932 plots een aantal mensen een lama als huisdier hadden gewild. Grootvader had zich in deze branche gestort en in '55 de handel overgedragen aan zijn zoon. Hij had z'n zoon echter niet verteld dat de lamahausse vanaf september '32 weer in elkaar was gestort. In '57 (het jaar dat ik geboren werd) was vader daar inmiddels zelf achter gekomen en sindsdien was het geen vette pot bij ons geweest. ‘Misschien dat ik daarom zo makkelijk gezwellen en zweren krijg, dokter,’ zei ik. ‘Bijna iedere dag eten we nog steeds lamavlees en uit de gespecialiseerde literatuur is bekend dat het vetgehalte daarvan zeer hoog is.

‘Zozo...’ sprak hij peinzend, ‘misschien wel.. misschien wel...’

Ik kon me niet langer inhouden en proestte het uit van de lach. ‘Heb ik je even

[p. 66]

liggen!’ hikte ik nog na, ‘mijn vader zit helemaal niet in de lamahandel! En wat die vette pot betreft, mijn ouders zijn bijzonder welgesteld en zelf verdien ik ook fortuinen. Net als mijn vrouw overigens. Ha ha ha! Dus dat gezwel moet ergens anders vandaan komen.’

Toen ving het medische onderzoek aan. Hierover morgen meer.

Bij de dermatoloog (3)

‘Dit lijkt wel een halsgezwel,’ sprak de dokter, naar mijn halsgezwel turend. ‘Heb je dit al lang?’ vroeg hij.

‘Sinds ik een verdikking vooraan in de nekstreek voelde opzetten, links onder mijn kin en op ongeveer vier cm verwijderd van de adamsappel.’

‘Welke van de twee is eigenlijk je adamsappel?’ vroeg de dokter, plots ten prooi aan verwarring.

‘Deze hier,’ zei ik en, zoals ik dat zo leuk kan, liet ik mijn adamsappel op en neer bewegen.

‘Wacht, dat duid ik even aan, om verdere vergissingen te voorkomen.’

Met een viltstift schreef hij een A op de appel. Tevens wilde hij op het gezwel een G aanbrengen, maar dat wist ik hem uit het hoofd te praten.

‘Wat nu?’ meende ik te kunnen vragen.

‘Wat dacht je van verwijderen?’ zei hij.

‘Verwijderen heeft pro's en contra's,’ sprak ik, ‘er zijn verschillende soorten verwijderen. Zo is er verwijderen onder politiebegeleiding en verwijderen vanwege pakweg burengerucht. In dit specifiek geval is er echter sprake van verwijderen van een nekgezwel.’

Zo gezegd, zo verwijderd. ‘Deed het zeer?’ vroeg de arts me nadien. ‘Alleen als ik lachte,’ zei ik, ‘maar dank zij de pijn kon ik heel makkelijk mijn lachen inhouden, dus dat was geen probleem.’

‘Goed’, zei de dokter, ‘mag ik je er wel op wijzen dat het verband tweemaal daags ververst moet worden. En ik schrijf je ook antibiotica voor.’

‘Dat lijkt me een uitstekend idee, dokter.’

‘Wij, dermatologen, staan bekend om onze uitstekende ideeën. Wist je trouwens dat bijvoorbeeld het idee om acné te bezweren afkomstig is uit het brein van een dermatoloog?’

‘Nee,’ gaf ik toe.

‘Dan weet je het nu.’

‘Inderdaad. Zo, dokter. Dat was het dan. Maar wat zou U ervan denken als ik u betaal met een viool in plaats van met geld?’

Aanvankelijk leek hij niet akkoord maar na een hele hoop heen en weer gepalaver (dat op zeker moment bijna tot slaande ruzie leidde) accepteerde hij de viool op voorwaarde dat hij er ook de strijkstok bij kreeg.

De inhalige hufter! ‘Goed dan,’ zei ik tenslotte, ‘tot ziens.’

Nog voor ik op straat stond weerklonk uit het kabinet een wilde zigeunermelodie. (Het betrof hier een compositie, zo viel me op, van de Spaanse nachtegaal en hysterica Octavia Pax. Het nummer is te verkrijgen op haar live-elpee ‘Oc-

[p. 67]

tavia Live lm Krankenhaus’. De arts verkrachtte het gevoelige lied volkomen en even meende ik nog zelfs een snaar te horen knappen.)

Wat later bewoog ik mij huiswaarts toe, nu zonder nekgezwel. Niemand staarde mij aan! Blijmoedig, mijn oranje hoed uit Deens triplex diep over mijn ogen geschoven, rolschaatste ik verder door de plenzende regen.