Sic. Jaargang 2

[p. 42]

Poëzie
leo vroman

Herbouwde mei.

Is het niet een beetje laat
om om te zien en terug te gaan
met ogen die niet meer bestaan
naar Meiland dat niet meer bestaat

met Heukels' Flora in mijn hand
bladerend van achteren naar voren
om planten die in mei behoren
te wanen langs een waterkant?

Toch - langzaam breng ik inderdaad
bloeitijd grondsoort volksnamen
mij en meiweer zo ver samen
dat er een sloot het groen in gaat

Daar valt me het lila in en op
van de bleke pinksterbloemen
dadelijk na de paardebloemen
boterbloemen nog in knop

[p. 43]

 

Ik ben tien jaar op die momenten

 

ik weet weer hoe en waar ik stond

 

toen ik twee kievitsbloemen vond

 

en tegelijk

 

een zoveel latere lente

 

de dotters die jij had geplukt

 

tegen je zachte zelf gedrukt

 

we liepen op de IJseldijk

 

 

 

De leeuwerik de warme wind

 

het ijle knierpen van het grind

 

de polderweelde ongemaaid

 

jij even naar mij toe gedraaid

 

 

 

Denk ik de mei onmogelijk mals?

 

Bloeide daar zo veel vogelwikke

 

dat het mij werkelijk vast kon strikken?

 

Reikte het gras heus tot mijn hals?

 

 

 

Ik verlang niet meer naar dingen

 

maar naar mijn herinneringen

 

zo veranderlijk als die tijd

 

waar mei en mensen van vergingen

 

in de geur van de seringen

 

ver in mijn vergetelheid