De zeven wijze mannen van Rome

Het zesde exempel van de keizerin

Er was een koning die een sterk gezwollen gezicht had en zo lelijk van gestalte was dat alle vrouwen hem versmaadden. Hij was van plan Rome te verwoesten en de Romeinen te doden, en de heilige lichamen van de apostelen Petrus en Paulus uit Rome weg te halen. Omdat hij dit in de zin had, riep hij zijn rentmeester bij zich, op wie hij zeer gesteld was en die tevens zijn secretaris was. Hij zei tot hem: ‘Zoek voor mij een welgevormde, mooie vrouw die deze nacht op mijn schoot kan slapen.’

De rentmeester antwoordde: ‘Ik weet goed dat u uw mismaaktheid kent, en ik heb daarom angst dat geen vrouw hiervoor voelt, tenzij ze er met geld toe verleid wordt.’

[p. 63]

‘Heb ik dan geen goud en zilver genoeg? U denkt toch niet dat ik het vanwege geld zonder vrouw wil stellen? Al zou ze duizend gulden verlangen!’

De rentmeester werd door hebzucht in verleiding gebracht en hij ging naar zijn eigen vrouw, die heel mooi was en bovendien eerzaam en rechtschapen. Hij zei tot haar: ‘O, mijn lieve vrouw, mijn heer de koning verlangt een mooie vrouw bij zich te hebben en wil dat zelfs niet missen als ze duizend gulden zou verlangen. Hij heeft mij opdracht gegeven hem er een te bezorgen en daarom heb ik bedacht dat jij moet proberen om dat geld te krijgen.’

Ze antwoordde hem: ‘Zelfs als de koning niet zo opgezwollen en lelijk was, zou ik dit kwaad niet willen doen, noch de zonden op me laden waarvoor ik me tegenover God zou moeten verdedigen.’

‘Doe wat ik je aanraad,’ zei haar man, ‘ik sta het je toe en draag het je op.’

De vrouw werd hierdoor zo bevreesd dat ze uit angst toegaf. Nu ging de rentmeester naar de koning en zei: ‘Heer koning, ik heb een heel mooie vrouw gevonden die uit een vooraanstaande familie komt, maar voor minder dan duizend gulden is ze niet bereid te komen. Tegen de avond zal ze u bezoeken en morgen, als de dag aanbreekt, weer van u scheiden, zodat de mensen het niet zien.’

De koning antwoordde en zei: ‘Ik ben hierover heel tevreden.’

In de avond bracht de rentmeester zijn vrouw naar het bed van de koning. Hij sloot de deur van de kamer en ging zijns weegs. 's Morgens voor de dageraad kwam de rentmeester bij de koning en zei: ‘Heer koning, het is bijna dag. Het is tijd dat u de vrouw zoals beloofd toestaat om te vertrekken.’

‘Deze vrouw bevalt mij zo goed dat ze me niet meteen weer mag verlaten.’

De rentmeester was hierover bedroefd. Hij vertrok en wacht-

[p. 64]

te een tijdje en kwam opnieuw bij de koning en zei: ‘O, mijn heer koning, de dag nadert. Wil haar daarom toch laten gaan zodat ze niet beschaamd wordt. Ik heb haar dat beloofd.’

‘Ze mag nog niet bij mij weggaan. Sluit daarom de deur en vervolg uw weg.’

De rentmeester, die heel erg bedroefd was, ging weg en dwaalde wat rond, met een bedrukt hart, totdat de dag was aangebroken. Hij ging opnieuw naar de koning en zei: ‘Heer koning, het is nu volop dag. Laat die vrouw toch gaan zodat ze niet te erg beschaamd wordt.’

De koning antwoordde: ‘Ik zeg u met nadruk dat ze nog niet mag opstaan, want haar gezelschap bevalt me maar al te goed.’

De rentmeester kon zich niet langer bedwingen en zei: ‘O, beminde koning, laat haar toch gaan, want het is mijn eigen vrouw.’

‘Doe de ramen open,’ zei de koning, en toen hij ze had opengedaan, het was klaarlichte dag, zag hij dat het de vrouw van de rentmeester was en dat ze heel mooi was. Hij zei tegen hem: ‘O, jij slechte en gewiekste schurk, waarom heb je je vrouw, die zeer eerzaam en rechtschapen was, voor zo weinig geld te schande gemaakt en waarom heb je haar naar mij gebracht zonder dat ik wist dat het jouw vrouw was? Vertrek daarom uit mijn rijk en kom mij niet meer onder ogen, want als ik je ooit nog tegenkom, zal ik je op smadelijke wijze laten doden.’

De rentmeester vertrok en hij durfde niet meer in het rijk van de koning te blijven wonen. De koning betoonde de vrouw grote eer en gaf haar alles wat ze nodig had in overvloed. Daarna bracht de koning een groot leger op de been en belegerde Rome met zoveel machtsvertoon en zo langdurig dat zijn bewoners hem beloofden de lichamen van de heilige apostelen Petrus en Paulus af te staan. Er waren toen in de stad Rome zeven wijzen, precies zoals u ze hebt, die de hele stad bestuurden. Alle burgers kwamen bij hen en zeiden: ‘Wat raadt u ons aan te doen, want wij moeten ofwel de stad opgeven, ofwel

[p. 65]

de lichamen van de heilige apostelen aan de koning overhandigen.’

De eerste antwoordde: ‘Ik zal met mijn wijsheid de stad en de lichamen van de heilige apostelen deze hele dag beschermen.’

Elk van de meesters, één voor één, zei hetzelfde. Maar de koning begon de stad hevig aan te vallen. De eerste meester hield nu een pleidooi voor de vrede en hij sprak zo wijs dat de koning die hele dag naliet de stad te bestoken. En zo deden alle meesters, dag na dag, totdat de laatste aan de beurt was. De burgers kwamen naar hem toe en zeiden: ‘O meester, zie wat we gaan doen: de koning heeft gezworen dat hij de stad morgen heeft veroverd, en wij zullen dus allemaal omkomen. Wij bidden: wil ons nu beschermen zoals uw metgezellen hebben gedaan.’

‘Wees niet bevreesd,’ antwoordde de meester, ‘ik zal morgen een daad stellen waardoor de koning met alle manschappen zal moeten vluchten.’

De volgende dag bestookte de koning de stad met veel geweld. De wijze meester had zich gekleed in een wonderbaarlijk gewaad waarin pauwenveren waren verwerkt en een belletje en de veren van verschillende gekleurde vogels, met de staarten van winterkoninkjes. Hij nam twee blanke zwaarden en ging daarmee op de hoogste toren van Rome staan en richtte zich tot het leger en alle manschappen, zodat ze hem zouden zien. Hij keerde zich om, en nog eens, en hield in zijn mond de twee zwaarden, die fel schitterden. De manschappen zagen dit en zeiden tegen de koning: ‘Zie, heer koning, een wonderbaarlijk iets boven op die toren.’

‘Ik zie het, en het is een opzienbarend ding, maar wat het betekent weet ik niet.’

‘Dat is Jezus, de god van de christenmensen, die uit de hemel is gekomen en ons allemaal met die twee zwaarden zal doodslaan als wij hier langer blijven.’

[p. 66]

Dit beangstigde de koning en hij zei: ‘Wat gaan we doen? Hier is maar één goede raad, namelijk dat we zonder treuzelen wegtrekken vóór een god ons bestraft.’

De koning sloeg op de vlucht met al zijn manschappen zonder dat er gevaar was, maar omdat ze door de meester bedrogen waren. De Romeinen zagen dat en trokken met gewapende troepen de koning achterna en versloegen hem, met veel van zijn manschappen. Zo werden de koning en zijn leger overwonnen door de slimheid van de meesters.

Na afloop zei de keizerin: ‘Heb je goed begrepen, heer keizer, wat ik je verteld heb?’

‘Ja, maar al te goed.’

‘Hebt u niet eerst gehoord hoe de rentmeester in wie de koning groot vertrouwen had, uit begeerte zijn eigen vrouw te schande maakte en daarom verdreven werd uit het rijk? Precies zo meent uw zoon uit groot verlangen naar het rijk u te schande te moeten maken en te gronde te richten. Maar omdat u de macht hebt: doe met uw zoon zoals de koning deed met de rentmeester. En als u hem niet wilt doden, verban hem dan uit uw rijk, zodat u zonder angst kunt leven. Verder hebt u gehoord hoe de koning de stad Rome belegerde, en hoe hij door de wijze man werd bedrogen zodat hij met zijn manschappen werd verslagen. Op dezelfde manier menen de zeven wijzen met hun vernuft en sluwheid u te kunnen bedriegen en ten slotte u te doden, zodat uw zoon kan regeren.’

‘Dat zal, als God me bijstaat, niet gebeuren, want mijn zoon moet morgen sterven.’

De volgende dag gaf de koning zijn dienaren opdracht om zijn zoon naar de galg te leiden. Toen dat bekend werd, ontstond er veel onrust en schoolde het volk samen. De mensen beklaagden zich erover dat de enige zoon van de keizer gedood zou worden. Toen de zesde meester dit hoorde, spoedde hij zich

[p. 67]

naar de keizer, en bij hem gekomen, groette hij hem met eerbetoon, maar de keizer ontving het met minachting en dreigde hem te doden, tegelijk met zijn zoon. Zijn zoon was immers bij hem zijn vermogen om te spreken kwijtgeraakt en een door en door slecht mens geworden, zoals hij had laten zien bij zijn vrouw. De meester zei: ‘Vanwege de manier waarop ik uw zoon heb behandeld, heb ik de dood niet verdiend, maar grote geschenken en giften, want hij is niet stom zoals u zult horen over twee dagen, als hij dan nog leeft. Laat u hem doden vanwege het woord van uw vrouw, dan vraag ik me af waar uw wijsheid gebleven is. En u zult ongetwijfeld ten val komen, net als de ridder die zozeer aan de woorden van zijn vrouw vasthield dat hij vastgebonden aan een paardenstaart werd voortgesleept door de hele stad, tot aan de galg.’

‘In godsnaam,’ zei de keizer, ‘vertel me daarover, zodat ik me kan hoeden voor dat kwaad.’

‘Dat doe ik niet, tenzij u uw zoon terugroept van de galg.’

De keizer liet zijn zoon terugkeren en de meester vertelde zijn verhaal aan alle aanwezigen.