Septentrion. Jaargang 40

[p. 63]

Zelfde liedje

Voor het eerst in tien jaar
viel ik vandaag zoals alleen vijfjarigen kunnen vallen:
languit, zonder lang te zijn.

Mijn wonden waren relatief kleiner nu,
maar desondanks groot.
Ik dacht dat ik uit het asfalt herrees,
hoewel ik minder gewichtig dan dat
het stof van mijn knieën klopte
en door rende.

Een week geleden:
ik weet niet aan welke kant van het raam
je moet trekkm om het dicht te krijgen
en probeer hier een symbolische lading aan te geven.
Allebei, zegt iemand. Trek beide tegelijk naar je toe.
Hoe kon ik zo bescheiden zijn?

Gisteren zei iemand me dat je, om mooi te schrijven,
afwisselend moet zijn.

Ik weet nooit wie er spreekt,
maar terwijl ik vandaag
op mijn knieën het stofonder mijn bank
probeer goed te maken,
begin ik mij schuldig te voelen
over de splinters in een ander woord
voor mijn knieën.

Uit Wat ik mijzelf graag voorhoud (2010).