De Schiedamse jeneverstoker

Op de Trouw-Ring.

Vois: Wanneer men heeft geschreven.

O kleine zoete Ringetje,
O weerdste Vingerlingetje,
Ag! aangenaamste Rond:
‘t Geen ooyt myn oogen zagen:
Zo, zo, met zulk behagen,
Dat 's kennelyk en kond

Voorwaar ik moet u pryzen,

Zo, zo, u eer bewyzen;
Tot in myn laatste stond,
Want gy vernieuwt myn zinnetjes,
Myn oude zoete Minnetjes,
Dat’s kennelyk en kond.

Gy zyt te wonder aardig,

Ik agt u meerder waardig,
Als hondert duizent pond:
Geen vreugt kan myn vermaken,
Zo, zo, als u genaken,
Dat ’s kennelyk en kond.

‘t Is waar daar zynder meerder,

[p. 87]

 

Zo, zo, geen dat ik teerder,

 

Of wel gemaakter vond:

 

Zo proper, zo besloten,

 

Of waart ‘er om gegoten,

 

dat ’s kennelyk en kond.

 

Zo, zo, wanneer myn oogen,

 

U maar t’aanschouwen poogen,

 

Myn Hertje ryst terstond;

 

Myn Adertjes die springen,

 

Ik denk om duizent dingen,

 

dat ’s kennelyk en kond

 

Nu heb ik u behouwen,

 

En mag heel op u bouwen;

 

Als een gewis verbond,

 

Een teiken van genaden,

 

En kom niet meer te spaden,

 

dat ’s kennelyk en kond.

 

So, zo, zult gy my strekken,

 

En in myn hert verwekken:

 

Altoos een blyde wond;

 

En zal u gunst nooyt derven,

 

Maar meer en meer verwerven,

 

dat ’s kennelyk en kond

 

So, zo, vergeefsche kussen,

 

Gy kunt myn hert niet blussen;

 

Hier vind ik beter grond:

 

Hier keer ik heen end’ weder:

 

Hier streel ik op en neder,

 

dat’s kennelyk en kond

 

So, zo, ik leg verslagen,

 

In ‘t midden van myn plagen:

 

Heel flaauw en ongezond:

 

So, zo, wat loet ik lyen

 

In ‘t midden van myn vryen:

 

dat’s kennelyk en kond.

 

So, zo, gaat die niet aardig,

 

Ian Klaassen was het waardig;

[p. 88]

 

dat hy die list verzond:

 

So zo het beste Paartje;

 

Ian Klaassen met zyn Saartjen,

 

dat’s kennelyk en kond.