De Schiedamse jeneverstoker

De Vrolyke Minnaar.

Stem: Daar zou een Ruiter uit Iagen gaan.

‘k Hebber een Liefje van la, la, la,
Die myn hert en ziel verheugd,
Door haare lieve lonken:
En aangename vonken,
In ‘t beste van haar Ieugd.

Haar Oogjes elk van la, la, la,

Klynder dan een Koekepan;
Zy weet op my te letten,
Siet als de Vagadetten,
En houter de liefde an.

En haar Neusje van la, la, la,

Met een Boggel en altyd stoof:
‘t Mondje als zy wil spreken,
Daar zou men een Bol in steken,
Het is ‘er zoo’n lieve sloof.

Zy heeft een Halsje van la, la, la,

Alzo blank als stroop en roet,
Zy heeft twee style ooren;
En kan my wel bekooren,
Dat ik bekenne moet.

[p. 62]

 

Haar Borsjes zyn van la, la, la,

 

Hy wat raaje kruys of munt,

 

Wyl zy niet al te fyn zyn,

 

Ook niet te groot nog te klein zyn:

 

Ik Offer haar myn punt.

 

Zy heeft een middeltje la, la, la,

 

Krek als een Zardammer Sus:

 

Men kan het niet omvaemen,

 

Zy hoeft haar niet te schamen,

 

Ik geef haar meenig kus.

 

En haare Buikje van la, la, la,

 

Daar heeft zy ‘er een Iuk Iuk Iuk,

 

Of wel een Lust Prieeltje:

 

Een Roosje zonder steeltje,

 

Ag! had ik eens dat geluk.

 

Dat ik met haar van sa, la, la,

 

Eens mogt stoeijen tot tydverdryf:

 

En dan alzo bemerken,

 

Wat men al uit kan werken,

 

Ia ik kies haar tot myn Wyf.