|
| |
| |
| |
| |
| |
Een Samenspraak; tussen Ioseph en Potifaarts Wyf.
Vois: Ik ben een Bloempje, &c.
Ey Dromer wilt niet langer Dromen,
Ontwaakt eens uit u Dromery:
Komt doed myn wille zonder schromen,
Want wy zyn veylig ende vry.
Nu Ioseph komt in myn zalette,
En blust myn heete minnebrand:
Siet in myn digte Cabinette,
Geniet het alderzoetste pand.
Dat Potiphaat heeft in myn woning,
Geniet een aangename Vrouw:
Die wel gebeuren zou een Koning,
Als ik het maar reis hebbe wou.
Ioseph. Zou Ioseph dan de band breken,
Van Potiphaars verbonde Trouw:
Weg weg met u onkuyse streken,
| |
| |
Het zal nog niet geschien Mevrouw.
Vrouw. Gebruikt myn schoot vol zoetigheden,
Omhelst het Cierelyk cieraad:
Myn blanke boezem net besneden,
Ioseph. Ontdekt gy zo u teere Leden,
Aan een die u niet en bestaat:
Mevrouw ik heb wel duizent reden,
Vrouw. Ey Ioseph laat ik u bewegen,
Geeft myn een kusje voor myn mond:
Zegt waarom staat gy myn dus tegen,
Dewyl gy myn genezen kunt.
Ioseph. Gaat snoode Vrouw zou ik besmetten,
Het Egte Bed van Potiphaar:
Ik was een schender an de Wetten,
En ook myn ziel een Moordenaar.
Vrouw. Is ‘t dan vergeefs al wat ik smeken,
‘k Waarschouwen u Ioseph wel hoe:
Het zal u jammerlyk opbreken,
Daarom zo staat myn bede toe.
Of ik zal aan myn man gaan klagen,
Dat gy uw handen hebt gestelt;
Om door onguere minnevlagen,
Myn te onteeren met geweld.
Die zal u in een gat doen zetten,
Daar slangen ende Adders zyn:
Ende kiest dan in myn Cabinette,
Een zoete vreugt of zware pyn.
Daar zal een wreede Beul u plagen,
Met veel onmenschelyk torment:
Met geesselen en zware slagen,
En meer als gy bedenken kent.
Ioseph. Doed wat gy wilt vervloekte Vrouwe,
Al dreygementen agt ik niet:
Ik zal maar vast op God vertrouwen,
Hy zal myn helpen uyt verdriet.
| |
| |
Mevrouw eer ik my zou vervoegen,
Om te onteere uwe schoot;
Ik liet myn met de beul vernoegen,
En trooste myn een wreede dood.
Of doed gy ‘t maar om te beproeven,
Een punt van myn stantvastigheit:
Zo wilt myn langer niet bedroeven,
Want myn bedroefde Ziele schreyt.
Vrouw. Ey ziet gt niet hoe dat ik brande,
Hoe dat ik smeek, Hoe dat ik klaag:
En u omhelzen met myn handen,
Door Liefde die ik tot u draag.
Ioseph. U zoet gezigt en bloozende wangen,
U Borsjes ront, En Lipjes root:
Die schouw ik als vergifte Slangen,
De oorzaak van een wreede dood.
Vrouw. Zo gy niet wilt laat ik dan kussen,
U lieve Lipjes Iongen held.
Ioseph. Vertoef u Man die zal wel bolussen,
De heete vlamme die u quelt.
Vrouw. Gy zyt myn Slaaf en ‘t zal geschiede,
‘k Wil dat gy myn ten dienst zult staan;
Want gy en zult myn niet ontvliede,
Voor gy myn wille hebt gedaan.
Ioseph. Ik ben een slaaf in dienstbaarheden,
‘t Is waar myn Heer heeft myn gekogt,
Maar niet om op zyn bed te treden,
Gelyk ik van u word verzogt.
Vrouw. Sa waar zyn nu u manne leden,
De schaamte is met my gedaan.
Ioseph. Trouwlooze gy helt buyten reden,
Ligtvaardig Vrouwmens laat myn gaan
Vrouw. Ag Ioseph mogt ik? Ios. Neen Mevrouwe,
Want dat zal nimmer niet geschien:
Ik dien en blyf myn Heer getrouwe,
En zal u geyle luste vlien.
Laat los myn Mantel of wiltze houwe,
| |
| |
Vrouw. Ik bid u Ioseph blyft wat staan,
Ioseph. O neen laat los onwaarde vrouwe,
‘t Is tyd laat myn maar heene gaan.
Ioseph die is haar doen ontlopen,
En liet zyn Mantel haar te pand:
‘t Geen zy hem nog dier liet bekopen,
En liet hem vangen als een snoo trawant.
|
|
Auteursrechtvrij
