De Schiedamse jeneverstoker
(ca. 1737)–Anoniem Schiedamse jeneverstoker, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 14]
| |
Stem: Mejuffrouw wilt u gunst aan dees, &c.Als ik gedenk den tyd die ik u heb versleten,
Zo ziddert myn gemoet, en schuddet myn geweten,
En heb ik byna de Werelt overleeft?
Dog God zy lof en dank die my het leven geeft.
‘t Geschieden in myn tyd dat deze Nederlanden,
Verwoest zyn door ‘t geweld, het zy met roven, branden,
Schofferen, worgen blaakt door kragt van Spanjaars hand,
Als Alva met zyn magt omringt het Nederland.
En heb ik niet beleeft het sterk beleg van Leyden,
Het welk zo menig mensch doen bitterlyk beschreiden,
En voort het spaans gewelt gebruikt ons Christen kraft,
Door ‘t gansche Nederland, dat schier in bloet versmagt.
Maar het heeft God belieft haar ‘t samen te verdryven,
Zo ‘t myn onmogelyk is al ‘t gene te beschryden:
‘t Iaar vyf en sestig was doen ik eerst heb geschreit,
Den dag van myn geboort’ dewelk veel druk bereit.
Dien ik in ‘t minst niet agt terwyl myn komt ontmoeten,
Myn oude waarde Bruit, die ik beleeft ga groeten,
z’Is Biedes Ians genaamt, out drie en t’negentig jaar,
‘k Was vyf en negentig doen was ons Huwlyk klaar.
God zy gelooft en dank die myn oude jaren,
Verleent heeft dit Portuer met haar in d’Egt te paren:
Honderd agt en tagtig brengen wy met malkaar,
| |
[pagina 15]
| |
God geeft zyn zegen pns wy nieuw gehuwde Paar.
Dat wy den Egten staat ons leven zo beleven;
Dat wy ‘t zy jong of oud een goet exempel geven:
Komt oud vermaarde Maats van ‘t Vrouwelyk geslagt,
Dit gaat u weer voor by waar toe zo lang gewagt.
Of schroomt gy voor die geen die u ter Werelt bragten,
Of is ‘t om geld en goet, ey doet my dog uw klagten;
Denkt dat den Egtenstaat veel vreugt en vriendschap brouwt,
Daarom ‘k oude Man ben wederom getrouwt.
‘t Geschieden, gelyk, en als men huiden,
Nog wel getuigen kan met ettelyke Luiden,
Cornelis Iacobszoon Rotgans: genoode gast,
Met zes zyn Kinderen heeft datelyk belast.
Te brengen ons de wyn, en sturen ons de Hammen,
Die mee te Bruiloft was met deze oude Stammen:
Het Bruitje was verheugt ‘t leek schier een jonge Meit;
Ey lieven luistert toe wat dat ons Besje zyt.
Hoe dat des Werelts loop de wonderlyk fortuinen,
Dan op en dan weer of gelyk de hooge duinen:
Zo gaat het met myn ook ontrent den Egten staat,
‘t Geschiet na Godts wil, na zyn geheimen raat.
Dit is de vierdemaal ik ‘t Huwelyk aanvaarden,
Die ‘k liefhad en bemind, hiel hem in groote waarden;
De Heer heeft hem gehaalt, had zestig jaar geleeft,
‘k Was uyt myn wederpaar, hy my een ander geeft.
De tweede myn vernoegt, het was voor ‘t lest zo ‘k gisten;
Was hondert zestien jaar doen ik myn lief weer miste;
Maar wat was ‘t dog eilaas! den ouden man was dood:
‘t Geklag dat was te laat: ik bleef eilaas in noot.
Zo ‘t scheen ik scheyer uit, ik wiert doen oud van jaren:
Maar dog ‘t heeft God belieft de derde maal te paren;
Doen scheen het weer te zyn met my een nieuwe Warelt,
Ik koos voor hem geen gout, gesteente of geparelt.
Hondert en dertien jaar doen was het end zyns ’s leven,
En heeft my door de dood, en ouderdom begeven:
‘t Was twee en t’negentig jaar doen myn de derde rust,
Het was een jaar daar naar de vierde my verlust.
| |
[pagina 16]
| |
Ik hoop het lest te zyn zo lange als ik leven,
Dog ik en weet niet wat de Heer my nog kan geven,
Want hy die Meester is van al dat leven heeft,
Zyn Goddelyke kragt is die het alles geeft.
Vraagt niet wat dat myn poogt in dees myn oude jaren,
Begin het Hywelyk, en zoekt als nog te paren:
Voorwaar het is geen aart van wil of geile lusten,
‘k Zoek onder vleugels van myn Wederpaar te rusten.
Komt oude Maagden, die de moed is gants verdwenen,
‘k Ga met het stokje u zagjes nog voor henen,
En volgt my tot in d’Efgt, en tot den Huwlyksband,
Al zyn de jaren veel, het is in ‘t minst geen schand.
Ziet toe in tyds, Aelbert Kerkesant. |
|