De Schiedamse jeneverstoker
(ca. 1737)–Anoniem Schiedamse jeneverstoker, De–
AuteursrechtvrijVois: Rozemont die lag gedoken.Haagje gy baart schoonder Maagden,
Gy baart Nimphjes vol van zwier,
U Landsdouw my steeds behaagden,
Om u Liefjes vol playzier,
Want zy hebben door haar list,
By myn oogen uitgepist.
Waar door ik als blind moet lopen,
En puur gek van minnebrand:
Tusschen vrees en tusschen hopen,
Dus myn zinnen en verstant,
Zoeken drie na vyf in ‘t gros,
| |
[pagina 13]
| |
In u vlek en eyken bos.
Daar ’s een Nimphje in u palen,
Niet gemeld niet geblameert,
Dat myn zinnen heel doet dwalen:
En myn hert door Min verteert:
Ia waarom ik nagt en dag,
Nimmermeer niet rusten mag.
Dat, dat Ezel na myn klagten:
Zoet wat, ‘k Meen een Ezelin,
Ey waar bennen myn gedagten:
Mits ik zelf den Ezel ben:
‘t Is ‘er tuit, ‘t was wat te vlug,
Wie haalt ooyt zyn woort te rug.
’k Wou dan Ezelinne zeggen:
Dat, dat diertje na myn wil,
Wou by myn als Ezel leggen:
Hoe, ‘t lykt wel een zotte gril;
En een regte Ezels praat,
‘k Lyk wel Ezel in der daat
’k Meen wou zy als Ezelinne,
En ik als een Ezel dier,
Slegt een nagt uit zuivre minne,
By myn leggen voor playzier,
‘k Wed na negen maanden dat,
Zy een jongen Ezel had.
|
|