Dit is een schoon suverlijck boeckxken, in denwelcken ghy vinden sult veel schoone leysenen, ende gheestelijcke liedekens

Een nieu Liedeken: van devotien, ghemaeckt van Broeder Dirck van Munster,

men singhet op de wijse: Met vreughden willen wy singhen.

Och edel Ziel wilt mercken,
Ende hertelijck bekennen
Dijns soete Bruydegoms wercken
Sijn onghemeten minne,
Hoe veel hy heeft gheleden
Al om die minne dijn,
Die soude u wel by reden,
En doen den wille zijn.

☞ Die Bruydegom seyt.

Hemel, lucht, ende aerde

heb ick ghemaeckt om dy,
Des Hemels Borgers waerde
Sijn alle des dienaers vry,
Die beesten op Aerdtrijcke,
Die voghelen in der locht,
Die bloemkens desghelijcke,
Die boomen ende vrucht.

☞ Die middelaer seyt.

O Ziel uytvercoren,

Nu keert u herte tot hem,
Ontsluyt des herten ooren,
En hoort des Bruydegoms stem:
Hy spreeckt tot u van binnen,
O uytvercoren bruyt,
Die weerelt laet te minnen,
En gaet u selven uyt.

[p. 41]

 

☞ Die Bruydegom seyt:

 

Ick wil dat ghy sult laten

 

Alle blijschap ende ghemack,

 

Der creatueren aflaten,

 

Ende vlien der weerelt brack:

 

Ende hebt my lief alleyne,

 

Ick wil u bruydegom zijn:

 

De menschen trou is cleyne,

 

Int laetste niet dan pijn.

 

V herte tot my waert draghet,

 

Ick ben van forme schoon:

 

Mijn Moeder is een reyne maghet,

 

Ick ben eens Conincx soon.

 

Dan moeghdy eeuwelijck leven

 

Al in dijns Bruydegoms rijck,

 

Met Gode zijn verheven,

 

Den schoonen Enghelen ghelijck.

 

Wildy de weerelt volghen

 

Ende soecken aertsche jolijt,

 

So maeckt ghy my verbolghen,

 

Ende verliest het schoone Paradijs.

 

Den wegh die is seer enghe

 

Die tot den leven leyt,

 

Dus strijdt in deughden strenghe,

 

Die Croone is u bereyt.

 

Voor u mijn uytvercoren

 

heb ick scherpe weghen ghegaen,

 

Door dijstelen ende doren,

 

Moet ghy mijn volghen aen:

 

Wilt ghy u niet vermijden

 

welluste in deser tijt,

 

So siet ghy des Bruydegoms lijden

 

Oft ghy hem ghelijck zijt.

 

Om dy ben ick neder ghedaelt,

 

Wt mijner moghentheyt:

 

Ende ick hebbe u schult betaelt

 

Met seer groote bitterheyt.

[p. 42]

 

Weest my trouwe alleyne

 

Ende gaet dy selven uyt,

 

Ghy hebt mijn herte reyne

 

Ghewondt, mijn suster ende bruyt.

 

Ick ben uyt grooter eeren

 

Ghecomen in schanden:

 

Om vreught te vermeeren

 

Gaf ick mijn leven ter doot,

 

Ick was der Coninghen Coningh,

 

Ende werdt der menschen knecht:

 

Al duyster aent Cruyce hinck,

 

Al was ick des Hemels licht.

 

Ick ben Pelgrim gheworden,

 

Ghecomen uyt ‘t Rijck:

 

Sy wouden my vermoorden,

 

O lief, seer nijdelijck,

 

Hoe veel heb ick gheleden,

 

Hoe bitter ende oock hoe swaer:

 

Om u heb ick ghestreden,

 

O bruyt dryendertigh jaer.

 

Ick was soo seer onblijde

 

Doen ick dien strijdt bestoet,

 

Dat ick te dien tijde

 

Sweette water en bloet:

 

Oock alleene was ick die man,

 

Doe ick ten strijdt waert ginck,

 

Minne dede my die wapen aen

 

Daer ick mede aent cruyce hinck.

 

O Ziel, O seer gheminde,

 

Mijn Bruyt, mijn uytvercoren:

 

Nu volght my tot int eynde

 

Soo ick u gae te vooren,

 

Ende nu laet u duncken niet

 

Dat ghy te weeckelijck zijt.

 

Mijn kelck uyt minnen ghedroncken

 

En smaeckt u niet soo bitterlijck.

 

En staet nae gheener rusten.

[p. 43]

 

Ten is gheen rustens tijdt,

 

My mocht oock rustens lusten

 

doe ick ginck in den strijdt,

 

Om u ellendigheden

 

daer toe was ick bereet

 

die persse heb ick ghetreden

 

met arbeydt swaer en wreedt.

 

Vwen staf laet zijn mijn lijden

 

Als ghy vermoeyt zijt:

 

merckt doch tot allen tijden

 

mijn pijn diep ende wijt:

 

Ick heb om dijne minne

 

Soo swaren cruys ontfaen,

 

Als een Lammeken soet van sinne

 

Ben ick ter doot ghegaen.

 

Om u ben ick gheclommen

 

Al op des Cruyces boom,

 

Waer toe ben ick ghecomen

 

O ziele, O suyver bloem:

 

Om u te gheven drincken,

 

Ende Enghelsche spijse daer by:

 

mijn passie wildy ghedincken,

 

Set al uwen troost op my.

 

☞ Die middelaer seyt tot der Bruyt,

 

O Bruyt, wilt met hem treuren,

 

met hem te lijden kiest,

 

Alst doet tot allen uren

 

die zijn liefste verliest,

 

Vliecht op dat Cruyce met sinnen,

 

daer hy leyt in grooter noot,

 

O Bruyt, om uwer minnen

 

Is nu u Bruydegom doot.

 

☞ Die beminnende ziel’ seyt tot den Bruydegom

 

Ick wil met gantscher herten

 

Al met den armen mijn

 

Omvanghen met grooten smerten,

 

Iesu, Bruydegom sijn:

[p. 44]

 

Mijn herteken ick u gheve,

 

O Iesu u liefste aenschijn

 

Of ick sterve oft leve

 

Laet nemmermeer scheyden van my.

 

☞ Die middelaer seyt tot der zielen.

 

Nu vlieght opt cruyce ootmoedigh

 

Daer ick aen sterf die doot,

 

daer bloeyen die bloemkens bloedigh

 

Als vijf schoone roosen root,

 

Doet ghy ghelijck de Byen fijn,

 

Die suyghen der bloemen zaet

 

Daer sy uyt treckende zijn

 

Dat aldersoetste honinghraet.

 

Hy heeft u meer beminnet

 

Dan eenigh Moeder haer kindt,

 

Sijn bloet is uytgherinnet

 

Daer mede hy u suyver vindt

 

Als ghy zijt vol misdaden:

 

Hy en wilt u niet versmaen

 

Als ghy begheert ghenaden,

 

Hy wilt u gaerne ontfaen.

 

☞ Die Bruyt seyt.

 

Ick ben van u vergheten,

 

Och lacy, gheheel by nae

 

Voor ws herten doore gheseten,

 

Daer ick dick cloppe ende slae:

 

Ende my werdt gheweyghert dat,

 

O alderliefste ziele mijn,

 

Te rusten in uwer herten stadt,

 

Want dat al mijn weelden zijn.

 

O edel ziel, nu hoort mijn kermen

 

Waerom vliedt ghy van my,

 

Laet u doch mijns ontfermen,

 

Want ick dijn schepper sy,

 

Mijn armen zijn ontploken,

 

Mijn hooft gheneyght tot u,

 

Mijn leden zijn om u ghebroken,

 

Comt hier mijn Bruyt en cust my nu.