Van den marckgreven ende van allen richteren de bij des keysers dwanck nicht en richten. LVII. (III. 65.)
Die marcgreve dinghet ende rechtet bi sijns selves 1) hulden over ses weken, ende daer so mach een yghelic man ordel vinden 2) over den anderen, die men aen sijn rechte niet besculdighen en mach 3), doch so en antwort daer niemant te campe 4) sinen onghenoten. Wort oock een man sijns onghenoten man, sijn ghebuerte noch sijn lantrechte en heeft hi daer mede niet ghekrenct, mer sinen heerscilt heeft hi daer mede ghenedert 5).
Op desen artikel so voetelen ende stevenen veel wiser luden, horen ende verstaen desen artikel menigherleye wijs. Die ghemoorde biscop van Meydenburch ende grave Otte van Valkensteyn die verstonden aldus: bi sijns selves hulde, dat waren biden hulden ende eeden die hi den coninc ghedaen had. Desen waen of meninghe die en behaghet menighen man niet. Ende dat en is niet sonderlinghe den marcgrave, want bi al sodanighen eden so richten alle rechteren. Sommighe hebben enen anderen waen, dat die mercgrave bi sines selves hulde dinghet, dat waer bi sijns selves ghewelt. Dat en behaecht den sommighen noch niet, want die marcgrave noch gheen rechter en mach rechten van sijns selfs ghewelt dan van des keysers weghen. Mer du selste segghen, dat hier staet dat is die verwandelinghe der personen, ende dat saltu aldus bedieden die marcgraven dat sijn des marcgraven onder rechteren, dat is die rechter die rechtet bi sins des marcgraven hulden.
Dat die een des anderen ghenoten sal wesen, dat is van ridderliker waerdicheit die van manscap toecomt. Sijn lantrecht dat is sijn bothe, die hem na lantrecht roert.
Auteursrecht onbekend