Ruimte. Jaargang 2

[p. 38]

Drie gedichten

I Gebed

Dat er nog woestheid is,
en jeugd die wagen wil:
dat er nog onbetreden landen zijn
en onbesnoeide lust.
Dat in een blonde morgend nog
een knaap zijn teer geluk verlaat
en klaarheid vindt waar 't oog niet ziet.
Dat er nog woesten zijn
die met gespannen kuit
hun aanloop aan de rand
van 't onheil nemen,
en wild hun hoofd gaan bedden op 't geluk.

Dat er nog woestheid is,
en jeugd,
en dronkenschap,
en wakker leven
aan de oevers van de dood!

O gij dan jongeling
die wachtend in de dageraad
het volle licht voelt komen,
ga snel op 't duin
en spring:
o waag de sprong!
Wellicht ontwaakt ge in 't paradijs.

Zo kom ik woest voor U:
o maak mijn dagen helder door Uw licht
en houd mijn hoofd zo zacht omluisterd
vast omkneld,
mijn God, mijn baak en dageraad.

[p. 39]

II

Ik wankel naar Uw heiligdom
beladen met Uw vreugd: was dit
geluk 't geluk van andren niet? Zie hier
elk ding, onschatbare overvloed
getrokken door Uw goud en glans.
Ik breng u alles weer: die wouden en die weiden,
elk bloemehart dat de eerste zwoelte
openaaide en 't schuimend storten
van de beek: dit schrale landschap
waar de rundren vredig zijn: 't geringe dorp
en 't huis dat in Uw avond gloeit.
De stille zorgen van mijn vrouw en dan...
o de ogen van mijn kind!
Schenk tans in deze kille stilte
mijn hart nog huivrig van dit wreed geluk
de vaste wijding van Uw leed
en reik mijn grage en aarzelende mond
de bittre beker van Uw smart.

III

Opgedragen aan mijn vriend A.M. Pols

Dat ik Uw stem pas nu verneem!
Toch bracht ons elke vroege lente opnieuw
dezelfde blanke bloesems voor het raam.
Gij hebt zo zacht gelokt; mijn rug
hebt gij zo wreed gestriemd,
en heeft me nu, pas nu
aan 't eind van alle schoon
Uw bloedend hert ontroerd?
Gij hebt mijn naam zo zacht vernoemd:

- Ik kom.

Maar hoe? Maar hoe?

Paul VERBRUGGEN

[p. 40]