Ruimte. Jaargang 1

Tocht

Je lijf was het onbekende land.
En je had mij ontvangen als een koning,
met de praalbogen van je armen
opgericht over mijn intrede.

Toen ik uren had omgedoold
in het zwoel lianewoud van je vlechten,
je voorhoofd blankte vòòr mij open:
klare vlakte der aandacht,
alsof van trekkende vogeleneskaders
de lucht nog huiverde over haar.
Daar
sloeg mij de zeewind tegen
uit je ogen.

[p. 126]

 

Lang zat ik aan de kust

 

en keek naar de boten van de parelvissers,

 

die als reuzemeeuwen wiegelwaggelden op de golven;

 

ik luisterde naar de watervallen in je oren.

 

 

 

Maar niet zo koel was de zeewind

 

noch de nabijheid der watervallen,

 

of ik voelde in mijn rug

 

de vuuradem van je kratermond.

 

 

 

Ik weet dat in je handen roemrijke steden lagen:

 

daar wandelden de luiden statig, grootachtenswaard.

 

In je polsen dreunden kanonschoten

 

voor de bruiloft van de prins! I

 

Wanneer ik uit het sprookjesbergland van je borsten

 

in het dal kwam,

 

hoorde ik de eksprestreinen razen

 

door de steppen van je hart.

 

 

 

Nog heb ik de lage landen van je voeten bezocht:

 

kleurige schelpen vond hier de pelgrim

 

en een heiligdom voor zijn deemoed.

 

Van op de heuveltoppen van je knieën

 

zag ik al de kathedralen over het land!

 

 

 

Ik geloof dat toen

 

de vlaggen van je wimpers machtig aan het klapperen gingen

 

en dat de zee in je ogen

 

hoog stond;

 

Maar tussen de bergen lag de rode zon verslagen

 

als een gevallen engel,

 

en de krater van je mond arbeidde zwaar.

 

 

 

Wies MOENS

Uit ‘De Tocht’, pas verschenen bij ‘De Sikkel’ te Antwerpen.